Ljósberinn - 06.08.1921, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
3
annan borðsendann og sá eg á því að hún mundi
vera mikið fötluð. Elsta barnið þeirra, tólf ára telpa,
var í óða önn að koma öllu í lag í berberginu, en
yngri systkynin tvö léku sér fyrir utan húsið. Eg
tylti mér niður sem snöggvast og fór að vorkenna
henni að hún skyldi þurfa að leggja svona hart að
sér með að vinna, eins fötluð og veikluleg og hún væri.
»Sannarlega ætti eg ekki að mögla yfir hlutskifti
mínu, heldur lofa Guð fyrir þá blessun, sem hann
veitir mér. Eg vona, að maðurinn minn fái stöðugri
atvinnu, svo við þurfum ekki að líða skort, — þvi
það er sárt að verða að neita svöngum börnunum sín-
um um brauð, — en blessuð börnin min hafa stund-
um sofnað svöng á kvöldin, síðan eg varð svona
heilsulaus. »En« — hún litaðist um til þess að full-
vissa sig urn að Lotta litla væri frammi — »þér getið
ekki ímyndað yður, hve Lotta hjálpar mér mikið. Eg
fæ aldrei fullþakkað Guði þá góðu gjöf. Með gleði
og ánægju gerir hún alt, sem eg bið hana um og
hún leysir verk sín eins vel af hendi og fullorðinn
kvenmaður. Hún kvartar aldrei og þér ættuð bara
að heyra, hvernig hún áminnir yngri systkini sín og
prédikar fyrir þeim, þegar þeim finst, að þau fái
lítið að borða.
Eg hlustaði nýlega á áminningarræðu, sem hún
hélt yfir Friðrik bróður sínum; hann er nú sjö ára.
»Manstu ekki eftir því«, sagði hún við hann, »að við
eigum að vera Ijósgeislarnir hennar mðmmu. Hún er
oft lasin og þú mátt ekki gráta. Hugsaðu aðeins um
það, hvað hún er góð við okkur og leggur mikið á
sig. Þegar við verðum stór, þá skulum við verða