Ljósberinn - 06.08.1921, Blaðsíða 8

4
LJÓSBERINN
dugleg að hjálpa henni, svo hún þurti ekki að reyna
svona mikið á sig«.
»Já, Lotta litla er sannarlega ljósgeisli á heimilinu.
Hún uppörfar mig og glæðir allar bjartar og góðar
vonir í brjósti mínu. Finst yður ekki að eg hafa
fulla ástæðu til þess að gleðjast og gefa Guði dýrð-
ina fyrir hans blessuðu náðargjafir, — þrátt fyrir
það, þó við verðum að spara nú í þessari miklu
dýrtíð*.
»En hvað segir þú nú um þetta, Anna mín? mælti
mamma hennar, þegar hún hafði lokið sögu sinni.
»Höfum við ekki miklu fremur ástæðu til þess að
þakka Guði og vera glöð? Við líðum aldrei skort og
Guð hefir gefið okkur góöa heilsu«.
»Elsku mamma mín! Æ, hvað eg má fyrirverða
mig fyrir framkomu mína við þig«, sagði Anna litla
með tárin í augunum. Eg hefi ekki verið sólargeisl-
inn þinn til þessa, en nú vil eg leitast við að verða
það hér eftir«.
Og Anna litla féll um háls móður sinnar, sem
vafði hana að sér, kysti hana og sagði:
»Það gleður mig, elsku barnið mitt, að heyra þetta,
en gleymdu því aldrei, að ef þetta á að verða annað
og meira en fagurt áform, þá verður þú að biðja Guð
að hjálpa þér til þess að koma því i framkvæmd.
Spakyrði eilt er til sem þannig hijóðar: »Barnshjarlanu
má líkja við hvítt pappírsblað, sem tekur á móti illu og
góðu, eftir þvi, sem á það er skrifað«.