Ljósberinn - 06.09.1924, Blaðsíða 7

299
LJ'ÓSBERINN
hafði kúabjöllu í hendinni. pessir félagar námu stað-
ar á götuhornum, þar sem tjölfarnast var. Hringdi
þá drengurinn bjöllunni, líkt og kallarar eru vanir
að gera í borgunum á Ítalíu, alt frá fornu fari. Nað-
Verjinn hóf þá upp rödd sína hvassa og skæra; ofsinn
hvarf úr augum hans; festi hann þau nú á húsunum
himinháu, sem voru gegnt honum, og kallaði:
„Gætið yðar! Hlýðið á og snúið yður, þið Messínu-
borgarmenn! Áður en þetta ár er á enda liðið, verð-
Ur borg yðar, sem nú gnæfir við himin, hrunin til
grunna og horfin“.
Fólkið gerði ekki annað en hlæja að Naðverjanum
og hæða hann og hélt áfram erli sínum, eins og ekk-
ert hefði ískorist. Enginn lét sér til hugar koma, að
þessi spá mundi rætast.
Blað eitt í borginni, sem nefndist „Framtíðin“,
flutti út af þessum atburði eftirfarandi áskorun til
Brottins:
„Til hins almáttuga!
Ef þú megnar nokkuð, þá sendu oss landskjálfta
til að sanna, að þú sért til!“
Og landskjálftinn kom daginn eftir. Borgin hrundi
°g allir íbúarnir fórust á svipstundu, að heita mátti.
Sagan um það borgarhrun stóð þá í íslenzku biöð-
Unum, og hrollur fór um alla, sem lásu hana, þó að
þessi voðaviðburður gerðist svo iangt suður í heimi.
Mörg svipuð dæmi geymir mannkynssagan, til að
hiinna á orðin:
„Guð lætur ekki að sér hæða“.
Guð gerir ekki að gamni sér
glæpamönnum að hóta;