Ljósberinn - 12.01.1929, Síða 3

LJÓSBERINN
11
ing. Hún vissi að Porsteinn var æíinlega
fús til að gera öðrum greiða og bað því
Malín eldhússtúlkuna að kalla á hann.
1 sömu svifum hljóp annar drengjanna
yíir garðinn með sleðann sinn. en Malín
var orðin gömul og sá ekki hvor peirra
pað var.
»I;,orsteinn!« kallaði hún.
En drengurinn hljóp áfram eins og
ekkert væri, pví pað var Eiríkur; Og
Malín varð a,ð standa par og kalla pang-
aö til* Porsteinn heyrði og kom með
sleðann sinn út úr írjágarðinum.
Og Porsteinn var undir eins fús'til að
fara til Maju gömlu. Yar svo karfa
bundin á sleðann og hann fór af stað.
En hvað Maja varð glöð pegar Þor-
steinn kom! Aumingja gamla kornan
hafði meitt sig á fætinum, svo hún átti
mjög erfitt um gang og nú voru eldi-
viðarbyrgðir hennar protnar heima fyrir
og hún var mjög áhyggjufull um pað
hvernig hún ætti að fara að pví að
draga að sér eldivið utan úr eldiviðar-
skýlinu. Ilún hafði beðið Guð heitt og
innilega að senda sér nú einhverja hjálp
í pessum nauðuin sínum.
»Iíg skal gera petta fyrir j)ig«, sagði
Þorsteinn og fór út í eldiviðarskýlið og
sótti sleða sinn hlaðinn af viðarsprekum
aftur og aftuf og bar pað alt inn í eld-
húsið, svo Maja gamla átti par hálfs-
mánaðar forða. Að pví loknu tók hann
upp úr körfunni alt góðgætið, sern
iriamma hans hafði sent hann með.
»Guð laun! og Guðs blessun!« sagði
Maja og grét af gleði.
Pegar pessu var lokið, sótti Þorsteinn
vatn fyrir Maju og svo tók hann skóflu
og mokaði snjónum betur frá bæjar-
dyrunum en hún hafði getað. Hann varð
nú bæði rjóður, sveittur og preyttur við
alt petta, en eg held nú að hann hafi
verið jafnglaður og Maja, samt sem áður.
Meðan pessu fór fram, var Eiríkur að
retrna sér á sleðanum sínum í mylnu-
brekkunni með drengjum malárans. Ef
pabbi hans hefði verið par, pá hefði
hann tvímælalaust bannað honum að
renna sér par, pví pað hafði frosið of-
arr á hláku og brekkan var hál eins og
gler. En Eiríkur taldi sig færan um að
dæma í pessu máli og svæfði samvizk-
una með pví, að brekkan væri ekki svo
hál, að hætta gæti af pví stafað. Og
svo rendi hann sér hiklaust.
Gekk svo vel fyrir peim um hríð. En
pegar hann og hinir drengirnir voru
komnir upp hálkuna upp á brekkubrún-
ina, líklega í tíunda sinni, pá urðu peir
ósáttir um pað, hver peirra ætti nú að
renna sér fvrst niður og ósættið varð
fljótt að æðisgéngnúm áflogum og rysk-
ingum. Þá vildi Eiríki pað öhapp til að
hann sparn fæti við sleðanum sínum
svo lrann rann sjálfkrafa á fljúgandi
férð niður brekkuna og af pví að eng-
inn var nú til pess að stýra honum, pá
flaug hann beina leið út á ána og nið-
ur í vökina undir ísinn á bóla kaf;
hvarf' hann svo með straumnum undir
ísnum.
Eii'íkur slepti jafnskjótt drengnum,
sem hann var að fljúgast á við og tók
á rás niður brekkuna með ópum og
hljóðum til pess að reyna að ná í sleö-
ann, en pað var nú hægara sagt en
gert og Eiríkur hafði ekki hlaupið lengi,
pegar hann datt kylliflatur á hálkunni
og fór úr lið á öðruin fætinum. l’annig
getur oft farið, pegar börn eru óhlýðin
og pykjast vita betur en pabbi og
mamma. Frh.
SPAKMÆLI.
Sá, sem elskar aga, elskar pekking, en sá,
sem hatar umvöndun, er heimskur. (Orðskv.
12, 1.). -