Ljósberinn - 23.02.1929, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
af skriftlærðum prestum í skilningi bar.
l’að skorti’ ekki einurð og hreinskilni par.
Af pekkingu mælti lians munnur.
Á inorgnaua snemma liann bæu sína bað,
og byrjaði þannig hvern daginn.
Hann gekk svo að verkinu glaður, og Jiað
hann gerði ineð heiðri á sórhverjum stað,
var duglegui iipur og laginn.
%
Að dagsverki loknu sér liraðaði heím,
og hoima hjá foreldrum dvaldi.
Ilann lærði að biðja og lesa hjá Jjeim,
en líka aö vinna með höndum tvoim.
Og fátækra verk sér hann valdi.
Jlann elskaði börnin, hans einfalda mái
Jieim öllum var svölun að lieyra.
l’að kom frá liaus hreinu og saklausu sál,
Jiau sáu Jiað var eng'in liræsni né tál,
og vildu [jví fræðast um fleira.
l5á viðkvæmur börnin hann vafði aö sér,
og vildi’ að Jiau kæmu sér nærri,
[jví Frelsarinn barnanna fyrirmýnd er.
sem faðir liann bauð þeim að j>ia!i'a« af sér,
og eins pegar yrðu pau stærri.
Og börnunum ennpá hann býður til sin,
og börnin til Frelsarans streyma.
Frá blessaðri ásjónu blíðan hans skín,
er brosandi segir hann: »Komið til mín.«
Eg skal ykkar gæta og' geyma.
(Lögberg) l'étur Sigurdssun.
»Hvenær
kemur sagan hennar fru Guðrúnar?«.
Fannig heiir margur lesandi Ljósber-
berans spurt síðan »Systurnar« hættu
og þeim var lofað annari sögu frá frú
Guðrúnu Lárusdóttur.
Nú getur Ljósberinn ílutt lesendum
sínum þá gleðifrétt, að sennilega Iiefst
hin nýja saga í næsta blaði.
Ö'J
Frh.
Alt í einu spratt Napóleon upp og
kallaði upp: »Nú hefi eg fundið pað!«
»Hvað, sonur minn«, spurði móðir
lians.
xPað er dálítið, sem eg skal sogja
pér seinna, mamina góða, pegar ráða-
gerð mín er að fullu komin í fram-
kvæmd. En paö reynir pá líka á móður-
kærleika pinn; en eg er viss um, aö
hann bregst ekki«.
Pá dundi í dyrakarminum, og sótari
snaraðist alla leið inn í stofudyr.
»Get eg fengið að hreinsa eldavél
borgarafrúarinnar?« sagði hann og vék
sér að Lætitíu.
»Um petta leyti dags«, svaraði hún,
»hvað hugsið pér?«
»Nú, nú, borgarafi'ú, nú er öldin önn-
ur en verið hefir, pað erú ekki hinir
stóru, he.ldur hinir smáu, sem nú fá að
ráða«.
»Sei, sei«, hrópar Napóleon. »Komið
pér hingað til að kenna oss siði! Ókurt-
eisi við móöur ínína, Lætitíu, leyíist
ekki«.
Pá fór svarti karlinn að Iilæja. »Ágætt,
ágætt!« hrópaði Desmoulins, pví að pað
var hann, »pá er eg óhultur um mig,
fyrst pér, hr. hershöfðingi, berið ekki
kensl á inig«.
Nei, enginn pekti hann, hvorki að
ásýnd né að málrómi, ekki einu sinni
konan hans.
Börnin flyktust um hann, pví að í
augum peirra var petta óviðjafnanlegur
leikur.