Ljósberinn - 23.02.1929, Blaðsíða 4

00
LJÖSBERINN
»I’ú getúr að líkindum, pabbi, komist
til Jeróme bróður míns«, sagði Súsanna
litla.
»Já, og til Evgeníu«, sagði Margot.
»Geturðu ekki Iiaft okkur með pér?«
spurði Súsanna.
»Nei, pað get eg ekki, elsku barnið
mitt; en eg skal bera kveðju frá ykkur
öllum, ef mér bara tekst að finna börn-
in, og færa ykkur kveðju til baka. En
nú fer eg, biðjið nú öll fyrir mér, með-
an eg er að heiman«.
IJann faðmaði nú að sér konu sína
og börn og kinkaði kolli til vinanna, og
þá varð peiin mörgum að orði: »Gaktu
með Guði, og heilsaðu litlu vesaling-
unum«. —
Vesalings börnin sátu nú í fangelsis-
klefanum sínum, pau Jeróme og Evge-
nía. Dálitla Ijósglætu lagði niður til
peirra um gluggasrnugu á loftinu. Úti á
götunni voru pau liúðskömmuö og hrund-
ið á ymsar hliðar. Og er inn í fangelsið
kom, pá var ekki stórum betur með pau
farið. I’ar urðu pau að fara upp og
niður mörg prep, áður en pau kæmu
niður í klefann sinn'. Á peirri ferð urðu
pau líka að lilusta á ókvæðisorð her-
mannanna, pví að flestir voru peir sið-
lausir menn.
En pegar búið var aö læsa pau inni,
pá átti Jeróme fult í fangi með að hugga
Evgeníu litlu, veslinginn. »0, að eg fengi
að koma heim til pabba og mömmu«,-
sagði hún grátandi.
Jeróme gerði pað, sem hann gat:
»Vertu ekki að gráta«, sagði liann,
»pabbi pinn og pabbi minn sjá áreiðan-
lega um pað, að ná okkur út aftur, ef
við erum bara polinmóð og treystum
Jesú Kristi, syni Maríu«. *
»Eg pekki hann hreint ekki neitt«,
sagði Evgenía grátandi.
»Jú, sagði Jeróme, »pú manst pað,
að á jólunum, pá kom litla Jesú barnið
með jólagjaiir handa okkur. Manstu pað
ekki? Mamrna pín hefir víst sagt pér
pað, eða er ekki svo?«
»Ekki minnist eg pess«, sagði litla
Evgenía; en nú hlustaði hún með mik-
illi athygli á pað, sein vinur hennar fór
að segja, og smám saman fóru tárin að
streyma liægara, og að lokum liætti
litla Evgenía alveg að gráta, pegar
hann sagði:
»0g pessi Jesús lifir enn uppí í himn-
inum, og pú mátt reiða pig á pað, Ev-
genía litla, að hann hjálpar okkur út
aftur, ef við biðjum liann um pað«.
Hegar hálfdimt var orðið í klefanum,
skreið Evgenía upp í fangiö á vini sín-
um og hallaði höfðinu að öxlinni á hon-
uin og sofnaði bráðlega.
l’egar hún var búin aö sofa svo sem
hálfan tíma, pá heyrðist einhver um-
gangur fyrir utan klefann. Pau heyrðu
lilátur og háréysti, og fyr en varði, var
hurðiuni lokið upp. — Kemur pá ekki
kolsvartur sótari inn, lieldur glaður í
bragði, en pau urðu steinhissa. Hermað-
ur var á hælunum á' honum.
Iíermaðurinn sagði: »Hún er skringin
sú fyrirskipun meistara yðar, að pér
skulið eiga að líta eftir öllum eldavél-
unum í einu.
»Já, hvað á maður að segja, herra
borgari? l’að er svo margt skringilegt
að gerast á pessum tímum, sem enginn
pekti neitt til í fyrri daga«.
»Já, að sönnu, svarti vinur minn«,
mælti hermaðurinn hlæjandi. »Gerið pér
svo vel, hérna er eldavélin, eins og pér
sjáið«.
»Gott er nú pað, en hvar er lykillinn
að henni; hafið pér hann á yður, herra
borgari? Að öðrum kosti get eg ekki
hreinsaö eldavélina«.
»Lykilinn, nei, hvar í ósköpunum ætti
eg svo sem að leita að honum?«
»l’aö get eg ekki sagt yður, en lykil-