Ljósberinn - 23.02.1929, Blaðsíða 5

LJOSBERINN
inn vcrð eg að fá. Farið þér bara og
leitið að lionum. lCg skal gá að þessum
krílum á meðan, sem parna sitja, að
pau hlaupi ekki burtu«.
»Jæja þá«, svaraði hermaðurinn og
fór út úr klefanum.
Óðara en hann var farinn, laut sótar-
inn niður aö börnunum, en pað var auð-
vitað Desmoulíns. Börnin höfðu stöðugt
hlustað undrandi á samtal peirra her-
mannsins og hans. Nú hvíslaði Desmou-
líns að Jeróme'- »Yertu nú grafkyr, Je-
róme, og talaðu ekki orð. Iig er pabbi
pinn, pú getur víst heyrt pað nú«.
»Ójá, pabbi!« sagði drengurinn fagn-
andi, ógn hlj'óðlega.
»Eg hefi margar kveðjur til pín að
hciman og Evgeníu litlu. Verið pið bara
polinmóð og óhrædd, pá náum við ykk-
ur víst bráðum heim til okkar aftur«.
Evgenia litla skildi nú líka, og petta
var Desmoulíns, vinurinn hennar góði,
og nú bað hún: »Ó-jæja, getum við ekki
orðið pér samferða heim?«
»Nei, nei, Evgenía litla, pað er engin
leið; en eg kem bráðum til ykkar aftur:
En nú verðið pið að gæta pess, að lcoma
ekki upp um mig. Á eg ekki að heilsa
frá ykkur?«
»Jú, jú«, sögðu pau einum munni.
»Segðu mömmu minni, sagði Jerómo,
aö eg biðji Guð fyrir ykkur og okkur«.
»Agætt, ágætt, drengurinn minn. En
varið ykkur! Nú er hermaðurinn aftur
að koma«. Og í sömu andránni varð
Desmoulíns allur annar á svipinn. Hann
varð svo gletnislegur, og tók hlæjandi
móti hermanninum, og rómur lians varð
allur annar í eyrum barnanna, er pau
heyrðu hann spyrja:
»Jæja, hafið pér pá lykilinn, herra
borgari?«
»Nei, herra sótarameistari, hann finst
hvergi«.
61
»Jæja pá«, sagði svarti maðurinn
hlæjandi, »eg kem pá bfáðum aftur«.
»Já, komið pér bara, pér eruð reglu-
lcga skemtilegur náungi«. '
»Verið pið, verið pið sæl!« sagði Des-
moulíns og kinkaði glaðlega kolli tií
barnanna, og gekk svo á eftir hermann-
inum út úr klefanum.
Pegar Desmoulíns kom heim, hlust-
nðu ættingjar og vinir moð djúpri at-
hygli og hjartslætti á frásögu Desmou-
lins, hins fræga sótara, frá fangelsisvitjun
lians! Tárin komu fram i augu peim,
er hann sagði peim, hvað börnin hefðu
sagt. En samt var pað svo ósköp sárt,
að vita af peim parna, eins og fuglnin
í búri, algerlega á valdi annara eins
fanta eins og peir voru, Robespierre og
Heron, kastalavörðurinn.
»Eg pori nú samt ekki að fara pang-
að aftur pegar í stað«, sagði Desmou-
líns að Iokum.
»Nei, sagði Napóleon, »tekkert má
ganga úr hóii fram, pá er svo hætt við
að pað veki grun. En næst, pegar elda-
vélarnar eiga að vera hreinsaðar, pá
hefi eg stungið upp á einu, sein mamma
inín elskaða pekkir og sampykkir að
.gert verði. Eða er pað ekki satt, frú
Lætitía?« Svo var Napóleon kærast að
ávarpa móður sína.
»Jú, elsku drongurínn minn, eg sam-
pykki af alhug uppástungu pína, en pá
verður pú aftur á móti að lieita mér
pví, að pú haldir sjálfur kyrru fyrir,
pangað til sár pín eru gróin. Vorði pér
stefnt til herpjónustu, pá verður pú að
beiöast orlofs«.
»J'essi sár evu nú ekki ánnað en smá-
mnnir«, svaraði Napólcon. »En látum
svo vera. Eg skal lieita pér pví á móti,
elsku móðir, að taka tillit til pessara
»smámuna« fyrst um sinn«.
Napóleon hafði barist eins og ljón í