Ljósberinn - 02.03.1929, Qupperneq 7

LJÖSBERINN
71
»Lað mátt {)ú ekki, Evgenía litla«,
svaraði Jeróme, »en eg skal segja, hver
eg held það sé. IJað er litli sonurinn
drotningarinnar. Eg heyrði tvo menn
vera að tala um það, hérna um daginn,
að hann væri skamt héðan«.
»En sjáðu«, hrópaði Evgenia, »nú
kemur hann yfir til okkar. Ö, að hugsa
sér [>að, að sonur drotningarinnar skuli
líta svona illa út«.
Og pað voru engin undur, pó að
Evgenia litla segði petta; hún átti ekki
öðru að venjast en pví, að hún og bróð-,
ir hennar væri í fínum fötum. Hann var
svo framúrskarandi óprifalegur og lítill
vexti og fölur og aumingjalegur og
reikaði allur í gangi við hvert fótmál.
Og hann var ekki að eins óhreinn í
framan og á höndum, heldur var treyjan
hans punna og slitna mokóhrein.
Veslings drengnum hefir eflaust fund-
ist, að börnin pessi, sem stóðu gengt
honum, hlytu að vera af sama tagi og
hann sjálfur, fyrst hann var að reyna
að komast til peirra. Og er hann var
rétt komin tíl peirra gekk Evgenía til
móts við hann. En hve undursamlegt
og hjartnæmilegt að sjá pau tvö saman,
litlu stúlkuna heilbrigða og enn ókvol-
aða af innilokuninni, í hreinum og fall-
eguin fötum, og hann aumlegan, svo að
helzt leit út fyrir að hann væri eyði-
lagður bæði á sál og líkama. Augun
voru prútin og yfirbragðið slétt og fjör-
laust, og hárlokkarnir, sem moðirin Iiafði
áreíðanlega oft kyst, hengu nú ó-
greiddir í flókum niður með gulbleika,
litla andlitinu.
• Jeróme gekk nú til peirra konungs-
sonarins og Evgeniu litlu, og hann, sem
var eldri og hafði gleggra auga, hver
óttalegur munur var á útliti pessara
barna, gat varla varist gráti. Ev-
genia rétti veslings lítla drengnum hönd;
hann horfði fyrst undrandi á hana og
áður- en langt um leið, pá rétti hann
líka fram litlu höndina sína. Og pað
var eins og hann yrði pegar ofurlítið
fjörlegri í bragði.
»Litli Dauphin!« sagði Evgenia ögn
blíðlega. Hún vafði höndum um háls
litla drengnum og kysti hann, og augna-
ráð drengsins varð svo hjartnæmilegt,,
að Jeróme varð að snúa sér nndan til
pess að fela tárin sín.
Hann perraði nú af sér tárin, pví
hann blygðaðist sín fyrir pau, og tók
pá líka blíðlega í hönd drengnum og
mælti: «Yið búum hérna hvort gegnt
öðru, svo að við geturn sést við og við«.
Og veslings drengurinn litli virtist hlusta
og gera sér far um að skilja petta«.
En nú heyrðust háværar raddir og
klunnalegt fótatak frammi í ganginum.
Það voru Símons hjónin. l3au höfðu í
öllu uppnáminu gengið út úr stofum
sínum til að fá fréttir, og treystu pví,
að Dauphin væri alt of sljór og las-
burða til pess að reyna að fara út fyrir
dyr. Pess vegna hrópaði nú Síinon upp
með durgslegri drynjandi röddu, sem
drengurinn var vanur við að heyra og
breyttist pá óðara útlit hans og slepti
nú takinu af höndum hinna nýju vina
sinna.
»Komdu, viðbjóðurinn pinn!« öskraði
skóarinn. »IIví varstu svo djarfur að
ganga út úr stofunni«. Og preif liann
svo ópyrmilega í veslings di-enginn, að
Evgenia rak upp kvein og pess vegna
flýtti Jeróme sér að draga hana með
sér inn í klefann peirra.
Nú kom kona Símons, en ekki skamm-
aði hún drenginn og snérist reiðulega
við manni sínum og sagði:
»Taktu ekki svona hart á honum.
Við höfurn nóg á samvizkunni samt«.
'»Ó, , pvættingur!« sagði Símon og
blótaði.
En konan hafði pó sitt fram og var