Ljósberinn - 09.03.1929, Blaðsíða 2

74
LJ ÓSBERINN
]íka Jesúm sjálfan til að leggja sig í
sölurnar fyrir mermina. Hin sama dýrð,
sem hann hafði átt hjá föðurnurn beið
hans í himninum.
Hvernig- litla stúlkan not-
aði talsímann.
Móðirinn var orðin örmagna af preytu
og svefnleysi; hún hafði orðið að vaka
svo mikið yfir ynsta barninu sínu, sem
lá dauðveikt. Dag nokkurn ætlaði hún
niður í stofu til þess að reyna að sofna
fáein augnablik og hvíla sig. Þá lieyrði
hún rödd Unnar litlu, 4 ára gamallar
stúlku, sem hún átti; hún var að tala
við sjálfa sig í anddyrinu. Dyrnar voru
hálfopnar og er móðirin leit frarn, sá
hún, að litla stúlkan var búin að draga
stól að talsímaáhaldinu,. sern hékk par
á veggnum, stóð á lronum og hélt
heyrnartólinu við vangann á sér. Barn-
ið var svo alvarlegt á svipinn að auð-
séð var, að pað var ekki að Ieika 'sér.
I’etta voru samræður, sem móðirin
heyrði, er hún blustaði á barnið sitt
með tárin í augunum; pví pað var eins
og litla stúlkan endurtæki svarið," er
hún anzaði sér sjálf:
»Hallö«.
»Já, hver er parna?«
»Er Guð parna?«
» Já«.
»Er Jesús parna?«
»Já«. v
»Segðu Jesú að mig langi til að tala
við hann«.
»Jú«.
»Jú«.
»Ert pað pú, Jesús«.
»Jú, hvað viltu?«
»Litla barnið, okkar er svo veikt og
okkur langar svo til að pú viljir láta
pví batna. Yiltu nú gera pað?«
Ekkert svar. Skýringin og bænin var
endurtekin og loks svarað með:
» Já«.
Unnur hengdi heyrnartólið aftur á snag-
ann, klifraði niður af stólnum og hljóp
til mömmu sinnar, alt andlitið Ijómaði
af ánægju, er hún tók hana í faðm sinn
og prýsti henni að sér.
Litla barninu, sem ekki hafði verið
hugað líf, fór nú að batna frá pessari
stundu og varð aftur albata.
Pað var enginn í litla fordyrinu fyrir
framan herbergisdyrnar, en pegar Marín
lauk upp ytri hurðinni, kom hún auga
á stúlku,' sem stóð fyrir utan í myrkr-
inu og óveðrinu,
»Gott kvöld!« sagði stúlkan. »Gótt
kvöld, heillin mín«, svaraði Marín vin-
gjarnlega. »Komdu inn fyrir, — ertu
að sækja prjónlesið frúarinnar? — skelf-
ingar veður er petta!«
Stúlkan gekk inn fyrir, og Marín lét
hurðina vandlega aftur. Ljósglætan, sem
gægðist fram fyrir, innan úr stofunni
féll.áfölt en fagurt stúlku andlit. Marín
virti hana fyrir sér um leið og hún lauk
hurðinni upp, »gerðu svo vel að ganga
inn fyrir«, sagði hún. Stúlkan perraði
bleytuna af fótunum á sér á pokanum,
sem lá á gólfinu í litla fordyrinu, svo