Ljósberinn - 09.03.1929, Side 6

78
LJÖSBERINN
Híerfljiii laiinn'miiar.
Saga, eftir Adolphine Fogtmann
J||||j Bjarni Jónsson pýddi.
[Frh.] Hinn fjörugi andi Napóleons
Bonaparte gat aldrei óstarfandi verið.
l’ótt hann lægi nú í sárum og yrði að
halda kyrru fyrir, pá gat hann ekki
annað en verið að ráðgera eitthvað öðr-
um til heilla.
Og nú, er ekkert var hægt að gera
í bráðina fyrir veslings börnin í fang-
elsinu, pá snéri hann huga sínum að
peim börnum, sem stóðu á frjálsum fótum.
Pau áttu bágt með að eyða tímanum
pví á dögum stjórnarbyltingarinnar var
ekkert skeytt um skólagöngu barna.
Napóleon lagði pað pá til við Beau-
fort, par sem hann hefði nú ekkert með
höndum pá skyldi hann nú kenna börn-
um pær námsgreinar, sem hann væri
fær að kenna og konurnar prjár skyldu
kenna telpunum handavinnu.
Og petta varð óðara að ráði.
En Napóleon bar líka umhyggju fyrir
skýldmenni sínu á annan hátt og vin-
um sínum. Ilann hafði orðið pess vís,
að undir húsinu, sem hann bjó í, voru
tvö kjallaraherbergi; leit ekki út fyrir
annað en að pau stæðu auð ár og daga
og nágrannarnir hefðu enga hugmynd um
pessi herbergi. Pau voru líka gluggplaus,
svo ekki bentu gluggarnir á, að pau
væru til.
Napóleon lét nú hreinsa herbérgi pessi,
pað er að segja, liann og bræður hans
tóku að sér pað prekvirki, pví að sár
hans voru farin að gróa.
Engum öðrum var trúandi fyrir pessu;
pað hefði annars getað borist út og pjóð-
pingsmennirnir komist á snoðir um Jiað.
Pví að pað vakti fyrir Napóleon að gera
pessi herbergi að fylgsni, ef einhvern
háska kynni að bera að höndum peirra
vinanna.
Gaman var að sjá »litla hershöfðingj-
ann« pá. Svitinn draup af örótta and-
litinu á honum. Hann gaf sér varla tóm
til að matast og var að hjálpa til við
petta fram á nætur. Peir létu loga á
lýsislömpum parna niðri. Og er bræður
hans gáfust upp og urðu að unna sér
svefns og hvíldar, pá liélt Napóleon
áfram óragur.
Starfspol hans var alveg óviðjafnan-
legt, enda purfti hann á peim kosti að
halda síðar, er öll málefni ríkisins hvíldu'
á honum. Sagan segir, að enginn af
aðstoðarmönnum hans hafi polað að
starfa á við hann.
Pegar peir voru búnir að hreinsa
kjallaraherbergin og gera pau byggileg,
pá sá frú Lætitia fyrir pví, að pangað
væru settir nokkrir legubekkir og stólar
og stöku húsgögn önnur, sem nauðsyn-
legust voru.
Pó að pessir tímar væru hræðileg
ógnaröld, og margir væri skelfdir, pá
voru peir hagstæðir Napóleon og móður
hans. Parna hafði hún öll börnin sín
hjá sér og Napóleon öll systkyni sín og
uinhveríis pau voru góðir og trúir vinir.
Og pví var pað oft síðar, er Napóleon
var farinn að hækka í tigninni, orðirin
æðsti herfo'ringi Frakka og alræðismað-
ur og síðast keisari, að pá rendi hann
huganum oft með söknuði til pessara
sælu stunda. Hjarta lians var tengt við
forkólfa stjórnarbyltingarinnar; hann
póttist finna, að Frakkland gæti ekki
án hans verið. Og pó að hann hefði á
skömmum tíma hafist hátt í herforingja-
tignirini, pá var ekki enn farið að brydda
á pví, að hann breytti háttum sínum.
Ilann var enn jafnsparneytinn og hóf-