Ljósberinn - 09.03.1929, Page 3

LJOSBERINN
75
gekk hún inn fyrir. Iíún staðnæmdist
rétt fyrir innan dyrnar og leit ráðaleys-
islega í kring um sig, eins og hún ætti
örðugt méð að hofja máls á erindi sínu.
En Marín ýtti stól til hennar og bauð
henni sæti nálægt ofninum.
»Er þér ekki ósköj) kalt, góða?«
spurði hún. »IJú ert svo luildaleg, aum-
inginn. Eg lield pað sé svo sem von í
öðru eins veðri!«
Stúlkan þakkaði fyrir og settist niður.
»Viltu ekki lieitan kafíisopa?« spurði
Marín og tók bolla út úr skápnum, hún
perraði hann á svuntuhorninu sínu og
helti hann svo fullan af brennheitu
kafíi.
»Gerðu svo vel að llytja pig ógn
nær borðinu, — eg var heppin að eiga
heitan sopa handa pér, úr pví að pér
er kalt«.
Stúlkan svaraði ekki alveg strax, og
pá liélt gamlan áfram að skrafa við
hana. — »Ef pað er viðvikjandi prjóni«,
sagði hún, »pá er mér ómögulegt að
bæta nokkurri ögn við, pví að eg hefi
lofað helzt til miklu nú þegar, eg sé
eiginlega ekki fram úr pví, sem eg þarf
að ljúka við fyrir jólin, skal eg segja
þér«.
»Eg ætla ekki að biðja þig að prjóna
fyrir mig«, sagöi stúlkan og ræskti sig
— «en eg — eg — mér hefir verið
sagt að pú værir svo góð kona og
hjálpsöin við bágstadda, að — að eg
áræddi að leita til pín, —«. Stúlkan
pagnaöi og leit niður fyrir sig, en Marín
leit til hennar góðlátlega og mælti hægt:
»Gæðin mín eru trúlega teljandi, held
eg. En livað get eg gert fyrir júg, góða?«
»— Iíelduröu að pú gætir — lofað
rnér að vera?« 1
Stúlkan rendi tárvotum augum til
gömlu konunnár og beið eftir svari
hennar með sýnilegri ópreyju.
»Ertu vegalítil, auminginn?« spurði
Marín hægt.
»Ja-á!«
»Þekkirðu fáa hér í bænum?« spurði
Marin.
»Eg pekki enga hérna«.
»Hvar áttu heima sem stendur?«
spurði Marín ennfremur.
»IIvergi —- annarsstaðar en á — göt-
unni«. Stór tár drupu úr dökku augun-
um, og roða brá á niðurlútann vangann.
»Pað er bágt«, sagði Marín hjartan-
lega. »Þér er guðvelkomið að vera hérna
í nótt. Pú mátt sofa í rúminu mínu, —
eg get lcgið í beddanum, — sci, sei,
nei, — pú ert miklu preyttari en eg.
pú, sem heíir verið að rölta fram og
aftur um bæinn í vonda veðrinu. —
Viltu annars ekki meira kaffi, og heyróu
góða, ertu ekki svöng? Hvernig fer eg
að spyrja svona barnalega! Auðvitað
ertu svöng«.
Malla gamla hafði liraðan á að srnyrja
brauðsneið lianda gesti sínum, en mat-
arlystin virtist vera lítil, og pótti gömlu
konunni fyrir hve lítil skil stúlkan gerði
brauðinu og kaff'inu, sem hún bar á
borð svo snoturlega, sem henni var
auðið.
»Þú ert auðvitað orðin svo preytt og
parft að fara að sofa«, sagði hún. »Eg
veit hvað pað er dæmalaust lýjandi að
labba hérna um göturnar, eg verð alveg
staðuppgefin, pó eg geri ekki annað en
að skreppa liérna ofan í Harald-
arbúðina«.
Stúlkan stóð á fætur og þakkaði
Marínu fyrir góögerðina með kossi og
handabandi.
»Ekkert að pakka, heillin inín«, sagði
gamla konan.
»Jú, eg á pér afarmikið að þakka«,
sagði stúlkan lágt.
»Eg hefi æði víða drepið að dyrum
hérna í bænum í dag, og hvergi fengið