Ljósberinn - 09.03.1929, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
77
i Hygni fíllinn.
Kona ein, sem bjó í Indlandi, sá dag einn i'íl með tvö börn á bakinu. Fíll-
inn stefndi' niður að vatni og var par niður snarbratta brekku að fara. Yar nú
konan hrædd um að börnin mundu detta af baki fílsins, þegar hann færi niður
brekkuna. En undrandi varð hún, þegar hún sá fílinn taka bæði börnin af baki
sér með rananum sínum langa og setja þau á brekkubrúnina, Svo skvetti hann
sér út í vatnið, buslaði þar góða stund og fékk sér að drekka. Síðan fór hann
aftur til barnanna, lyfti þeim hægt upp á bak sér með rananum og lötraði svo
heim í hægðum sínum með þau.
Kæru börn! Yerið vinir dýranna, þá verða þau vinir ykkar.
þá sá hún hvar barn var að sökkva í ! hún aftur neyðaróp að baki sér.-------------
bylgjunum. Pá hrópaði hún: »Himneski faðir, ekki
Ilún sneri þá skyndilega við; barninu enn! Eg þrái ekki meiri hvíld; leyf mér
varð hún að bjarga. Og henni fanst eins enn að starfa og þjást fyrir þessa smæl-
og taug ganga frá hjarta sér og í þá ingja, til þess að eg geti haft þá með
taug tæki barnið. líún sneri nú aftur á 1 mér, þegar eg kem. Pá verður himininn
leið til borgarinnar með barnið dýrmæta, mér hundrað sinnum fegurri, ef mér
sem hún hafði bjargað. En þá heyrir auðnast að bjarga þeim.