Ljósberinn - 09.03.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
79
samur, eins og þegar hann var undir-
foringi. Iíann gekk í gömlura, gráum
frakka, bar á höfði þríhyrntan hatt,
slitinn og svitastorkinn. Hann lét sig
það engu skifta. Og væru laun háns
ríflegri í eitt skifti en annað, þá varði
hann því sera umfram var til að gleðja
skyldmenni sín.
Nokkrum dögum síðar en tilraunin
mistókst ineð brottnám Antoniette drotn-
ingar, þá gaf gamli liðsforinginn sig
fram í hóp vina sinna og ættingja og
kvaðst vera albúinn að fara til fang-
elsisins. Syni hans hafði nú með ýms-
um brögðum tekist að gera gamla mann-
inn stóruin unglegi útlits og nú þekti
liann heldur enginn lifandi maður. Gamli
maður lagði nú af stað hugdjarfur og
og fylgdu honum allar beztu óskir og
bænir þeirra, er heima sátu. Umsóknin
ásamt ineðmælum Napóleons hershöfð-
ingja Bonaparte lá í vasa hans. En eft-
ir samráði við fjölskyldurnar, þá var
það ákveðið, að aíi gamli skyldi nefna
sig Moulins í staðinn fyrir öesinoulins.
Og þar sem ekki var um nema dag-
störf að ræða, og hann mátti vera um
nætur, hvar sem liann vildi, þá var
heimilisfang hans ekki nefnt í uinsókn-
inni.
Einn í »Velferðarriefnd« þjóðþingsins
liét líka Desmoulius. Voru þau því fyrst
í vafa um, hvort þau ættu að halda
nafninu éða ekki, en af því að nafnar
þessir voru óskyldir með iillu, þá þótti
hyggilegra að breyta nafninu. Nafni
Desmoulins var ílokksforingi (Benoit
Camille Desmoulins); hann var í góðri
vináttu við Danton, sem var einn af
forgöngumönnum byltingarmanna og
þótti beztur þeirra. Danton hafði mýlct
skap Desmoulins, svo að hann var
orðinn of vægur að dómi grimdarseggj-
anna og var svo af lífi tekinn með
Danton vini sínum (5. apríl 1794). Sag-
--------------------------9-------
an segir, að þessir vinir hafi verið Ijótir
ásýndum, en hjartað verið milt og liæfi-
leikar miklir. Kona Desmoulins flokks-
foringja, gjörði alt, sem hún gat til að
bjarga lífi hans og fyrir það var hún af
lífi tekin hálfum mánuði síðar.
Nú er áð segja frá »Moulins« þegar
hann kemur til fangelsins, þá snéri liann
sér til dyravarðar, og er dyravörður
hafði ráðgast við nokkra af hermönnun-
um, þá var honum vísað til stofu, þar
sem Heron hafði skrifstofu sína og tók
á móti gestum.
»Varaðu þig nú, pabbi« sagði sonur
Desmoulins við hann að skilnaði, »að
verða nú ekki klumsa, ef þú verður
spurður, livort þú sért vinur byltingar-
manna, því um það verður þú áreiðan-
lega spurður«.
Pví var það, að gamli maöurinn var
alt af á leiðinni að biðja Guð sinn og
frelsara um að fyrirgefa sér það, ef hann
skyldi neyðast til að skrökva og segja
já við þeirri spurningu.
Meðan á stjórnarbyltingunni stóð, þá
var gert hróp og háð að öllurn kristin-
dómi, hann var meira að segja afnum-
inn í Frakklandi. Bað var því fágætt,
að hitta fyrir jafn héittrúað fólk og
Desmoulins var og fjölskylda hans.
Óg nú stóð hann andspænis böðlinum
Heron. Moulins liafði aldrei séð þá per-
sónu fyr, en hrollur fór um hann allan,
þegar hann sá grimdarsvipinn á honum.
Höfuðstór var hann mjög og kinnarnar
hengu niður og varirnar voru þykkar
og augun sátu inn í liöfðinu og voru
hin ægilegustu. Allur var hann stór og
klunnalegur og hendurnar breiðar og
fætur stórir.
Ilann leit upp, þegar Moulins kom
inn og spurði hásum og ruddalegum
rómi:
»Iívert er erindi yðar?«
Moulins hneigi sig og beygði, rétti