Ljósberinn - 16.03.1929, Page 3

L JOSBERINN
83
mundi hafa verið öðruvísi fyrir peim,
ef að eins einn af drengjunum peirra
hefði fengið að lifa; — þá kom gráthljóð
í röddina og mögur hvít hönd læddist
undan ábreiðunni og strauk hægt og
hlýlega gráa hárið hans; — og hann
sagði, að ekkert gæti orðið jafn erfitt
fyrir þau eins og að kveðja sonuna alla
þrjá, nema ef mamma og hann yrðu að
skilja. Að lokum fór hann að hugga
sjálfan sig með því, að Guð vissi, aö
það væri ekki þeirn að kenna, að þau
nú líklega mistu liúsið sitt litla og yrðu
að biöjast beininga eða leita til fátækra-
liælisins, — staður, sem þau báðu um
að mega losna við að fara til, ef það
væri ekki á móti vilja Guðs. Því næst
hafði hann yíir marga ritningarstaði
með fyrirheiti uin vernd fyrir þá, sem
treysta Drotni. Já, hann bað sannarlega
af öllu lijarta, því sannarlega var þetta
ákafasta og innilegasta bænin, sem ég
hefi heyrt. — Síðast bað hann svo Guð
að blessa þá, sem ætluðu nú að neyta
réttar síns gegn honum og fá dóm ýfir
honum«. —
Lögfræðingurinn þagði nú stundar-
korn og bætti því næst við hægt og
ákveðið: »Ég held ég kysi lieldur að
fara sjálfur á fátækrahælið í kvöld,
en saurga hjarta mitt og liendur á þess-
ari fjárnámsgerð«.
»Öttast að rísa niút bænum gamla
mannsins, skilst mér«, nuddaði skjól-
stæðingur hans.
»Góði maður, þér gætuð ekki risið á
móti þessu«, rumdi í lögfræðingnum,
»hér er ekki að tala um að rísa gegn
þeirn, liann fól alt í Guðs liönd — en
enginn vaii var á því hvers hann ósk-
aði — hann bað þess að vér bærum
þetta málefni upp fyrir Guði, — og af
öllum þeim bænum, sem ég hef heyrt,
var þessi heitust.
»Sjáðu nú til, mér var kent eitthvað
þcssu líkt i æsku; og hversvcgna ég var
látinn lieyra þessa bæn, veit ég ekki;
— en ég afhendi þér aftur þetta mál«.
»Ég vildi óska«, sagði skjólstæðing-
urinn órólegur, »að þú hefðir ekki sagt
mér frá bæn gamla mannsins«.
»Hversvegna ekki?«
»Vegna þess að ég þarf nauðsynlega
á, peningunum að halda, sem hægt er
að fá fyrir bæinn, en mér var líka kent
Guðs orð í æsku, og mér er illa við að
rísa gegn slíkum bænum, sem þú sagðir
frá. Ég vildi óska að þú hefðir ekkert
heyrt af þessu, og í næsta sinn ættir
þú ekki að vera að hlusta á bænir, sem
þér er ekki ætlað að heyra«.
Lögfræðingurinn brosti og sagði:
»Kæri vinur, nú skjátlaðist þér aftur,
mér var aitlað að heyra þessa bæn og
einnig þér, og það var Guð sjálfur, sem
ætlaðist til þess«.
»Nú, jæja þá, mamma mín var líka
vön að syngja um þessa hluti þegar ég
var barn«, sagði skuldareigandinn og
reif um leið í sundur málsskjölin. —
»þú getur litið inn til gömlu hjónanna
á morgun og sagt þeim að skuldin sé
greidd«.
»Á undursamlegan hátt«, bætti lög-
fræðingurinn við brosandi.
---------------
Ó, minst þess jafnan, maður!
Ö, minst þess jafnan, maður,
sem meistari þinn kvað,
er fyrir sína sauði
hann Símon Pétur bað.
Peir ráfa viltir víða
og villast, heims um ból,
en lömbin smáu langar
að lambsins tignarstól. —