Ljósberinn - 06.04.1929, Side 3

LJOSBERINN
107
Jói hugsáðl oft á þessa leið og velti
því fyrir sér, hvernig hann ætti að hefna
sín á Axel. Hann hafði svo oft gert Jóa
gramt í geði bæði fyr og síðar frá því
er þeir hittust fyrst og fóru báðir að
ganga í barnaskólann. Peir lentu í
sama bekk. Axel var yngri, en hann
var betur að sér og kom sér miklu bet-
ur við kennarana. Peim hætti við að
skella skuldinni á Jóa, þegar drengjun-
um bar á milli, og ekki varð Jóa hlýrra
til félaga síns við fiað. Köldu háðsglotti
brá á andlit drengsins, en í huganum
bjó hefndarlöngun. Honum varð ósjálf-
rátt iitið til fóstru sinnar, hún kepptist
við verk sitt, að koma upp nýja ein-
kennisbúningnum hans! I’að var annars
gott að mennirnir gátu leynt hugsunurn
sínum livor fyrir öðrum, annars liefði
fóstra hans séð livað honum var ríkast
í skapi, en hún sagði æfinlega að það
væri ljótt að hefna sín. Sjáifsagt var
það ósköp ijótt, en Jói gat ekki að því
gert að hann þráði hefnd, og hann naut
þess að lmgsa sér Axel, yfirbugaðan,
biðjandi um vægð! Og vissulega skyldi
hann fá að keuna á hnefum Græna Jóa!
Allra sárast þótti honuin hve illa Axel
talaði stundum um liana móðir hans.
Hann hafði oft látið skólasystkinin
lilusta á smánarorð um hana, þau höfðu
hlegið að Axel, líkt og vant yar, en Jói
beit á jaxlinn og bar harm sinn í hljóði.
Iiann þekti sjálfur svo undurlítið til
móður sinnar, og átti örðugt með að
halda uppi svörum fyrir hana, en háð
Axels og óvirðingarorð særðu drenginn,
og í hvert sinn er þau komu í huga
hans, svall honum blóð í æðum. Og
hvernig átti hann að hefna sín? Yfir
höfuð hugsaði Jói töluvert um Axel,
þótt hugsanirnar væru ekkert hlýlegar.
Iíann bar saman kjör þeirra beggja.
Ölíku var þar saman að jafna. Axel átti
frændur og vini í öllum áttum, vel efn-
um búna, sem lifðu dag hvern í dýrleg-
um fagnaði, eins og ríki maðurinn í
dæmisögunni, en Jói var bláfátækur
drengur, frænda- og vinasnauður ein-
stæðingur, sviftur jafnvel því, sem eru
meðfædd réttindi sérhvers barns — hann
þekti hvorki föður eða móður — og
þess galt hann óþyrmilega hjá Axel og
fleiri félögum sínum. Oft stungu þeir
hlæjandi saman nefjum þegar þeir sáu
Jóa og hvísluðust á svo liátt að hann
heyrði, um »ómerkinginn í grænu peys-
unni«, og komið gat það fyrir að þeir
spyrðu hann: »Hvar er hann pabbi þinn
núna?« Peir lnigsuðu ekkert um það, að
Jói bar viðkvæmar tilíinningar í brjósti,
að í hjarta hans greru vorblóm æskunnar,
sem fyrst og fremst þurftu kærleiksríkan
sólaryl og samúð, til þess að geta þrosk-
ast og borið ávexti á sínum tíma í fögru
og dáðríku lífi. Drengjunum datt það
heldur ekki í hug, að háð og kaldir
hlátrar þeirra spúðu eitri inn í opna
barnssál, og það eitur gat magnast í
hatur og andúð, sem öllu frernur spillir
fyrir og skyggir á alt gott og göfugt í
hjarta mannsins. Peir vissu ekki livað
þeir voru að gera, þegar þeir settust að
Jóhanni með háðglósur sínar og hrekkja-
brögð, — Iiefðu þeir vitað að þeir voru
þá að ýfa sollin sár munaðarleysingja,
sem farið Iiafði á mis viö móðurblíðu og
föðurást, þá tel ég líklegt að þeir hefðu
hætt að stríða aumingja Jóa. En því