Ljósberinn - 13.07.1929, Blaðsíða 4

204
LJOSBEIiINN
aö þau, öldungis eins og ókkur, og
kann ætlast til, að við séum góð við þau.
Ég er viss um, að góðu englarnir tár-
fella, ftegar þeir sjá börnin hrekkja
dýrin. En ég trúi pví ekki, að hann
Axel geri pað. Iiann er svo einstaklega
kurteis og prúður drengur, og á bezta
hcimili, par sem hann sér gott eitt fyr-
ir sér«.
»lJað er nú sama«, tók Óli til máls.
»Axel er svona fyrir pví. Ég sá liann
henda stórum steini í kattargrey, og ég
lieíi oft séð hann elta hænsni. Axel er
líka voða uppstökkur, en Jói »burstar«
hann, pess vegna er honum illa við Jóa«.
»Þetta pykir inér leitt að heyra«,
sagði frú Ellert með hægð. »Drengirnir
eru háðir svo dæinalaust laglegir, og
ættu að vera mestu mátar. Heyrðu,
Óli minn, lieldurðu að pú getir ekki
sætt pá?«
»Eg veit ekki, mamma. Pað er víst
ekki svo hægt. Axel vill pað áreiðan-
lega ekki, og Jói — ,—, en parna kem-
ur hann pá loksins«. Frh.
----^XSK^-----
Ofnhanzkinn.
Saga eftir Erna Heinbery.
I’ýdd úr »Hjemmet« af Bj. J.
Hún Edel litla sat við saumaborðið í
hannyrðatímanum í skólanum og stundi
pungan og grúfði sig niður í saumana
sína, og kom tár í auga.
Pað var nú af sem áður var á heimili
foreldra hennar. l’ar var alt orðið svo
ömurlegt. l'að lá -svo illa á föður lienn-
ar á kvöldin, pegar hann kom lieim úr
búðinni sinni. l'aö var hann Stenberg
kaupmaður. Hann langi Lasseii var far-
inn frá honurn, svo að hann mátti nú
einn standa í glugganum og afgreiða.
Og kona hans, Inín elsku mamma, sem
var alveg eins og postulínsbrúða, henni
féll alt annað en vel að purfa nú að
taka að sér öll húsverkin, en hún mátti
til, pví að hún varð að iáta hana Karó-
línu, einustu pjónustustúlkuna sína, frá
sér fara.
Hún Edel litla var að hugsa um pað,
livað inamma sín ætti nú bágt, og tárin
hennar hrundu ofan á hanzkann, sem
hún var að sauina í.
l'að var ekki af pví að hún tárfeldi,
að hún væri treg til að hjálpa mömmu
sinni, en hún hafði svo lítinn tíma til
pess, af pví að hún gekk í skólann og
sat par til kl. 3. Og pegar heim kom,
pá tóku við lexíurnar og ritsmíðar og
öll önnur ósköp af verkefnum. Mamma
hennar varð pví að vera ein um ílest
húsverkin; en erfiðast veit-ti henni pó
að fást við ofuana. Já, pað var sorglegt
að vita lil pess, að hendurnar á henni
mömmu, sem voru jafn hvitar og mjúk-
ar eins og á kongsdóttur, skyldu purfa
að vera að róta allsberar í öskunni,
kolunum og sótinu. I'ví að pað voru nú
einmitt hendurnar, sem höfðu verið
mesta prýðin hennar!
Edel litla stappaði ósjálfrátt fætinum
í fótaskörina. l'etta var alt honum Matt-
hiesen að kenna, kaupmanninum, sein
var fyrir skemstu seztur að á horninu
á Stórgötu. Hann átti sér nú svo salla-
fína sölubúð beint á móti búðinni hans
pabba liennar. I'aðan stafaði svo alt
petta ólán, sein komið hafði fyrir pau
pabba og möminu, — fátæktin, stritið
og baslið. Hefðarkonurnar komu nú ekki
framar inn í snotru og litlu búðina hans
pabba, af pví að nú var hún orðin á
eftir tímanum. Nú fóru pær allar til
lians Matthiesens, og keyptu sér par
nærfatnað, silkisokka og kragablóm, p
fínu búðinni haus. l'ví að eftir pví sem
skólasystur Edelar höfðu sagt henni, pá