Ljósberinn - 13.07.1929, Blaðsíða 6

206
LJÖSBERINN
upp skellihlátur og danza framan í henni
með hanzkann á hendinni inn að ofnin-
um. »IJað ætti pó að vera leyfilegt að
líta á skartgrip pennan!« sagði hann
hlæjandi.
»Fáðu mér hanzkann«, hrópaði hún
með grátstaf í hálsinum, »annars —
annars —«.
>>Annars hvað?« hvein í Stebba, og
greip kolaskóíluna fulla með hönzkuðu
hendinni. Ofnhurðín var opin og inni
fyrir bállogaði.
»Við skulum blása dálítið í ofninn, —
hvað viltu?« Svo tók hann kolaskófluna
i s'natrT í vinstri hönd sér og veifaði
svo hægri hendinni ineð hanzkanum á.
Frh.
Blekbletturinn
»Hver heflr sett pennan blett á minn-
isbókina mína?« spurði kennarinn. Hann
var að koma inn í bekkinn eftir augna-
bliks fjarveru. Pað var steinhljóð við
spurningunni. Pá spyr hann aftur: »Hver
hefir sett blekblett á minnisbókina mína?«
Pegar liann spurði í fyrra skiftið, lyftu
40 drengir uj)p höfðunum og einblindu
á kennarann, en ekki nema í svip, peir
litu aftur niður á spjöldin sín. En er
hann spurði í annað sinn, pá hreyfði sig
enginn og ekkert heyrðist, nema klórið
í griílunum.
»Pegar kennari spyr«, sagði kennar-
inn, »pá er pað skylda nemendanna að
svara. Einhver ykkar heflr stokkiö upp
úr sæti sínu, máske til að sjá í bókinni
minni svörin við dæminu sínu. Penninn
minn var fullur af bleki, og sá, sem hef-
ir gripið hann, hefir mist liann úr hendi
sér og svo hefir klessan komið á Rók-
ina mína. Hver er nú hinn seki?«
Enn var sama pögnin. Pá stundi kenn-
arinn pungan, pví að honum jiótti ósköp
vænt um litlu nemendurna sína og tók
pað injög sárt að vera neyddur til að
refsa peim. En hann vissi, að honum
hafði verið trúað fyrir sálum pessara
barna; pað var hann, sem átti _að leiða
pau á veginn til lífsins. En ekki vildi
liann vera of bráður á sér; hann stóð
upp og gekk með hægð fram fyrir bekk-
ina, sem börnin sátu á, og stóð par
og sagði:
»Mér er nú ekki um kjaftakindur,
öðru nær; sá drengur er illa inirrættur,
sem ljóstar upp glappaskotum lagsbræöra
sinna; en nauðsynlegt er_ pað saint, að
hið sanna komi í Ijós, ef vel á að fara,
— og hann herti á orðinu vel, — ef
vel á að fara fyrir peim, sem sekur er,
að ég fái að vita, hver hann er. Ég er
ekki að heimta að pið segið: »Pað er
pessi, eða pað er hinn«, heldur bið ég
ykkur öll að ganga út, fremsti bekkur
fyrst, og svo hver af öðrum, og standa
svo frammi í anddyrinu, að undanskild-
um pessurn eina, som gerði pað«.
Peir gengu nú út, eins og kennarinn
sagði fyrir, og hv.er einasti drengur fór
úr fyrstu premur bekkjunum. 1 fjórða
bekknum sátu smærri drengir. Peir fóru
sér hægar, en allir fóru peir, neina einn
— hann stóð að sönnu upp og ætlaöi
að fara, en svo var að sjá, sem honum
snerist hugur, og hann settist niður aftur.
Kennarina lokaði hurðinni og settist
niður hjá litla drengnum, tók í hendur
honum og sagði:
»Svo pað varst pú, Palli, sem fórst
svona sviksamlega að og gægðist í bók-
ina mína, til að vita, hvort dæmið væri
rétt. Pað varst pú, sem stökst upp úr
sæti pínu í leyfisleysi, og svaraðir svo
ekki spurningu minni á eftir. Pað er
rétt af pér, að líta ekki upp á mig. En
segðu mér, hvernig ferðu að pví að líta
í augu inóður pinnar í kvöld, pegar