Ljósberinn - 03.08.1929, Blaðsíða 4

228
LJOSBERINN
við drenginn ráðið, pað er alveg auðséð,
meðal annars á því, hve snemma hann
kemur heim á kvöldin«. Og maðurinn
leit á úrið sitt. »En nú ætla ég ekki
að eyða lleiri orðum um þetta í kvöld,
eg vona að pér áttið yður við nánari
íhugun og látið strákinn góðfúslega af
hendi, pegar til þess kemur«.
Að svo mæltu setti maðurinn upp
höfuðfatið og bauð Marínu gömlu góða
nótt, en hún fylgdi honum til dyra með
ljósið í hendinni, og Jói fékk tæplega
ráðrúm til pess að fela sig á bak við
föt, sem héngu að hurðarbaki í litla for-
dyrinu. Par stóð hann og hræröi hvorki
legg né lið á rneðan maðurinn gekk út,
og Marín lagði huröina aftur á eftir
honum. Svo gekk hún inn fyrir aftur,
en drengurinn hreyfði sig hvergi. Pað
var eins og hann liefði stirðnað upp
við pilið, og um leið pokuðust fjær allar
fallegu hugmyndirnar lians, sein vonin
og bjartsýnin höfðu gint hann á. Ilverju
mátti hann pá trúa? Hverju var óhætt
að treysta? Gleðin hvarf honum á svip-
stundu, endurminningarnar um ánægju
dagsins urðu sveipaðar svartri poku pung-
lyndis og ótta. Hvert átti hann að fara?
Af hverju mátti hann ekki vera kyr hjá
töstru sinni? Því varð hann að fara burt
frá nýju vinunum sinum?---------
— Marín gamla settist aftur í stólinn
sinn og tók sér verk í hönd, en hugur-
inn var fjarri pví. Hún var að hugsa
um gestinn, sem var nýgenginn út. Hún
hafði setið við prjónavélina síná, pegar
drepið var að dyrum, seint á vökunni,
og maður nokkur, sein hún pekti ekki,
gekk inn í herbergið.
Hann fór strax að tala um Jóa og
kvar.ta undan framferði hans, sem hann
sagði að væri mörgum góðum manni
áhyggjuefni hið mesta, pess vegna hefði
hefði sér verið falið af mikilsmegandi
mönnum að fara pess á leit við liana,
að láta drenginn af hendi til vistar á
hentugu heimili, par sem honum yrði
stjórnað hyggilega.
Gamla konan ryfjaði samtalið upp,
orð fyrir orð. Hún mundi pað glögt.
Hún hafði, af veikum mætti, reynt að
bera blak af drengnum, en hún gat ekki
ætlast til pess, að peirri tilraun yrði
tekið með öðru en kuldalegum andsvör-
um og háðslegu glotti. Hún hafði kyn-
okað sér við að bera hugarpel sitt til
drengsins frain fyrir bráðókunnugan karl-
mann, og ekki gat hún heldur vænst
pess, að honum skildist pað, að Jói litli
var vaxinn inn að hjartarótum hennar,
og að sáran sviði, væri honum svift
paðan burt. Hins vegar óttaðist hún mjög
orð mannsins. Pau fyltu hana ótta og
skelíing, pegar hún fór að brjóta pau
til mergjar í einveru og pögn.
Húíi vissi pað vel, að glaumur og létt-
úð heflr löngum felt að velli hina ungu
og óstöðugu, og hyí skyldi ekki Jóa
litla vera hætta búin eins og öðrum?
Sárt yrði að sjá hann verða spillingunni
að bráð, og mega sjálfri sér um kenna
að einhverju leyti.
»En ósköp verður tómlegt hérna, peg-
ar hann er farinn«, mælti hún upphátt
með grátstaf í kverkunum, og varð um
leið litið á rúmið hans og hversdags-
fötin hans, sem lágu til fóta á rúminu.
Frh.
-----»> <-> <•--
EFTIR ADDISON.
Festingin víða, hrein og há,
og himinbjörtu skýin blá
og logandi hvelíing ljósum skírð!
piö loíið skaparans miklu dýrð;
og þrautgóða sól! er dag frá degi
Drottins talar um máttarvegi,
ávalt birtir þvi öll um lönd
almættisverk úr styrkri hönd.