Ljósberinn - 03.08.1929, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
231
þverúðinni, sem voru að bráðna og nú
fann hann svo óumræðilega þrá hjá sér
til pess að vera góður við alla.
Óli gekk með peiín afa og ömmu út
úr kirkjunni eins og í draumi, og síðan
gekk hann eins og í draumi með þeim
heim eftir hinum kunnu götum um sjáv-
arhólana, heim að kotbænum litla. Par
beið kaffið eftir peim og heimabökuðu
laufakökurnar hennar öinmu. Pví nú var
hann Óli smiðsins fermdur.
. :i;
V V
Pað voru nú liðin mörg ár.frá þessum
degi. Óli varð víst aldrei leikinn járn-
smiður, eins og afi hans gamli hafði
vonað; en hann varð hið besta skáld og
pað getur nú verið engu verra. Ilann
heyrði alt af raddirnar óma kring um
sig, raddir sem urðu að orðum og féllu
í stuðla og hendingar.
En hvergi urðu raddirnar jafn marg-
breytilegar, eins og í sjávarhólunum niðri
við ströndina, eyðihólunum þeim, par
sem sjór lá frain undan eins og blund-
andi jötun með púsund andlitum. Og
pess vegna leitar skáldið góða alt af til
æskustöðvanna sinna. En hvar sem hann
fer um víða veröld, pá liggur alt af lítil
sálmabók í skinnbandi á botninum a
ferðakistunni hans og á titilblaðinu gr
rita með viðvaningslegri barnshönd:
Póra Borg, 15 ára.
Guö er sjiilepr i Terkutu smnm.
I Pýzkalandi, nálægt Rín, stendur stór
og forn kastali mitt í fögru dalverpi, og
umhverfis hann er stór og fagur skógur.
Fyrir mörgum árum átti barón nokk-
ur kastalann. Iiann átti einn son barna,
sem var honum og öllum öðrum geð-
pekkur og góður.
Pað bar einu sinni við, að frakknesk-
ur ferðamaður kom til að skoða kastal-
ann, sem mikið var látið af. Sonur bar-
ónsins var pá ekki heima. Pessi frakk-
neski maður fór pá að gera gys að trú-
arbrögðunum. Baróninn sagði: »Ertu
ekki hræddur að tala þannig um Guð,
sem býr hérna uppi yfir okkur?«
»Ég pekki hann ekki«, sagði maður-
inn. »Ég hefi aldrei séð hann«.
Baróninn svaraði honum ekki upp á
pað.
Daginn eftir gekk hann með honum
umhveríis kastalann, og sýndi honum
fyrst mjög fallega mynd, sem hékk inni
á veggnum.
Maðurinn dáðist mikið að henni og
sagði: Hver sem hefir málað pessa mynd,
kann vel að fara með málaraburstann«.
»Sonur minn hefir málað hana«, sagði
baróninn.
»Pá er hann sannarlega maður vel
fær«, sagði gesturinn.
Pá fylgdi baróninn honum inn í ald-
ingarðinn og sýndi honum par inörg
fögur blóm og trjáplöntur.
»Hver hirðir um garðinn?« spurði gest-
urinn. »Pað gerir sonur minn«, sagði
baróninn. »Mér er óhætt að segja, að
hann pekkir allar jurtir, sem til eru, frá
sedrusviðnum á Líbanon til ísópsins, sem
vex á veggnum«.
»Er pví pannig varið?« sagði gestur-
inn. »Ég hefi mikið álit á honum«.
Síðan fylgdi baróninn honum inn í
nálægt bóndaþorp og sýndi honum par
sérstakt hús. Sonur lians hafði stofnsett
par skóla fyrir munaðarlaus börn, og
lagt alt til hans sjálfur. Börnin voru
svo glöð og frjálsleg, að gestinuin fanst
mikið um pað, og sagði: »Pér eruð auðnu-
maður, að eiga þvílíkan son!«
»Hvernig vitið pér, að ég á góðan
son?« sagði baróninn.
»Af pví að ég hefi séð verk hans, og