Ljósberinn - 14.09.1929, Blaðsíða 2

274
LJÖSBERINN
Frh.
Ellert skrifstofustjóri vár jafnaðarlega
vanur að ganga spölkorn burt úr bæn-
um sér til hressingar að morgni dags,
áður en hann tók til starfa á skrifstofu
sinni. Svo gerði hann einnig að pessu
sinni og með fyrra móti, en í stað þess
að leggja leið sína út úr bænum, eins
og hann var vanur, fór hann að leita
uppi híbýli Möllu gömlu. Honum tókst
von bráðar að liafa uppi á húsinu henn-
ar, og drap hann par að dyrum, en
enginn kom til dyranna, og gekk hann
pá inn. Húsið var ólokað og mjög kyrt
inni í. Skuggsýnt var í herberginu, par
eð tjaldið var ekki dregið frá gluggan-
um og kom Ellert pví eigi auga á gömlu
konuna, sem kúrði hálfsofandi í strá-
stólnum, og honum varð hvert við við-
bragðið sem hún tók, pegar hann kast-
aði kveðju á liana og bauð »góðan
daginn«.
Rödd ókunnugs manns hafði hrifið
liana svo ópyrmilega frá allavega fögr-
um draumsjónum, par sem að framtíðin
brosti við henni Ijúf og fögur og lét
beitustu óskirnar hennar rætast í einni
svipan, — draumarnir sýndu henni ham-
ingjuna sjálfa og Jói var orðinn óska-
barnið hennar, öldungis eins og hún
hafði práð, — en drauinadýrðin er
löngum hverful, og svo reyndist enn,
pví á snöggu augabragði var Malla
gamla hrifin brott frá henni og sett aft-
ur andspænis hinni köldu og hörðu
raunveru, — veslings Jói var ennpá
sami munaðarleysinginn, sem hann hafði
verið, og átti engan að í víðri veröld,
sem lnin gat treyst til að rétta honum
hjálparhönd.
Pað voru ömurleg umskifti fyrir Möllu
görnlu að vakna í hálfdimma og kalda
herberginu, par sem að auða rúmið hans
Jóa minnti liana svo átakanlega á raun-
irnar, sem draumunum hafði tekizt að
dylja fyrir henni örstutta stund.
Ellert bauð aftur »góðan dag« og
baðst afsökunar ef að hann hefði gert
lienni hvert við og gamla konan sté
hægt og preytulega upp úr sæti sínu og
seildist að glugganum til pess að lyfta
blæjunni frá, sá hún pá gestinn glöggt
og varð starsýnt á hinn virðulega mann,
sem hana rak ekki minni til að hún
hefði séð áður. Hann las undrun og
spurningu úr augnaráði hennar og sagði
til nafns síns, en Marín gamla hristi
döpur hærum krýnt höfuð sitt og taut-
aði í hálfum hljóðum: »Ég pekki ekki
manninn. — Tæplega færir hann mér
fregnir af drengnum«, bætti hún við svo
lágt að Ellert heyrði ekki. Pað var pó
vandalítið að sjá að Möllu gömlu gazt
vel að komumanni, hún bauð honum
hæversklega sæti í strástólnum og beið
forvitin eftir pví að hann bæri upp er-
indið.
»Mér er sagt að pér alið önn fyrir
ungurn dreng«, mælti hann hægt, pegar
hann var búinn að koma sér sem bezt
fyrir í stólnum, og virti Möllu gömlu
vandlega fyrir sér um leið.
»Er pað rétt hermt?«
Það færðist líf og litur á hið daufa og
dapurleita andlit gömlu konunnar og
hún svaraði með óttablandinni ákefð:
»J-a-á — Pað er öldungis rétt hermt —
— hefir — hefir eitthvað komið-------?«
»Verið pér róleg, kona góð«, sagði