Ljósberinn - 14.09.1929, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
279
Síðan rennir hann sér niður til jarðar
og hleypur berfættur í tunglskininu
heim á göturnar í Jerúsalem.
En Benjainín liggur á gólfinu lieima
hjá sér og verður andvaka. Hvernig
stóð nú annars á pví, að Jusuf hafði
verið honum svona ákaflega góður og
peim öllum saman? Skyldi pað vera
eitthvað í sambandi við pað, að pau
væru sömu pjóðar og Jesús frá Nazaret?
Þu hefir gert föður pín-
um minnkun.
Eg pekki konu, sem var alveg fram-
úrskarandi bráðlynd og einpykk, pegar
hún var lítil.
Einu sinni var henni boðið í barna-
samkvæmi. En par fór r.ú ekki allt fram
eftir pví sem lienni líkaði bezt og hún
hafði hugsað sér pað. Pá missti hún al-
veg stjórnina á sér, svo að hún grenj-
aði, stappaði niður fótunum og engu
tauti varð við hana komið.
Stjúpa hennar var parna stödd og
hún var góð og hyggin kona og varð
sárhrygg út af pessum æðisgangi í
telpunni. Hún tók kyrlátlega í hendina
á henni og leiddi hana út, til pess að
lægja í henni hamaganginn.
Hún sefaðist pá eftir dálitla stund,
svo að hún varð viðmælandi. Pá sagði
stjúpa hennar við hana: »Veiztu pað
ekki, barnið mitt, að pú gerir honum
pabba j)ínum ininnkun með pessu hátta-
lagi? Pegar ókunnugir fara að spyrja:
»IIver á petta ósiðaöa barn? Pá hljóta
peir að segja •sem pekkja pig, og satt
vilja segja: »Og pað er stelpan hans
K. í Götu«. Og pá getur pú skilið, að
pú ert búin að gera honum föður pín-
um minnkun, eða er ekki svo?«
En pó að litla telpan væri nú svona
taumlaus, pá pótti henni pó innilega
vænt um pabba sinn. Og pegar hún fór
að hugsa út í pað, að hún væri búin að
gera honurn skömm, pá fannst henni
pað vera svo hræðilegt, að hún féll uin
háls stjúpu sinni og bað hana fyrirgefn-
ingar og hét pví að biðja Jesú að hjálpa
sér, svo að hún yrði ekki svona hams-
laus og einpykk framvegis.
Síðan hefir hún aldrei gleyint pessu at-
víki frá æskulífi sínu. Og ef henni hefir
ætlað að renna í skap, pá hefir henni
allt af dottið jiað í hug, að biðja Jesú
að lijálpa sér til að sigra æsta skapið
sitt. Og nú er hún orðin hverri konu
rólyndari og leiðitamari.
Petta veit ég af eigin revnslu, pví að
ég hefi allt af pekkt hana, síðan ég var
ineð henni i barnasamkvæminu.
En, kæru börn, við eigum líka æðri
föður, föðurinn á himnum, hversu miklu
fremur ættum við ekki að varast að
gera honum minnkun með framferði
okkar, og hinum eingetna syni hans,
frelsaranum okkar?
Munið eftir pessu!
»Foreldrum þínum pjóna af dyggð
pað má gæfu veita,
varastu þeim að veíta styggd
viljiröu gott barn heitac.
Snjóboltinn.
Pýzkur prestur, E. Frommel, segir
eftirfarandi sögu: