Ljósberinn - 14.09.1929, Blaðsíða 6

278
LJ OSBERINN
bróðursonur hans væri að randa svona
snemma dags. I'arna fleygði hann sér í
loppana á hverjum morgni og snaraðist
svo af stað eitthvað út í buskann, var
allur á burtu á morgunskóm áður en
hitt fólkið kom á fætur.
Svo gerði digri Áli sér pau ópægindi
einn daginn að r/sa dálítið fyr úr rekkju
en vaualega og fylgja bróðursyni sínum
eftir og hitti hann svo skömmu síðar
með körfu fulla af sálati og glóeplum.
Pað starf pótti holium nú eitthvað ann-
að en samboðið fóstursyni sínum, hahn,
sem var vellauðugur gullsmiður.
Hann rak nú Jusuf upp að múrveggn-
urn og tók par ópynnilega ofan í við
hann.
»Hvað ert pú að erindreka hér? Finnst
pér pað vera samboðið pér, ,a,ð rénna
hér fram og aftur, eins og pú værir
asni eða úlfaldi?, Til hvers ætlar pú svo
að nota peningana?
Og pegar Jusuf sagði houum hvernig
í öllu lá, pá larndi Ali hann með mjóa
gönguprikinu sínu, pangað til pað hraut
í sundur á bakinu á honum.
Svo sem rúmri viku síðar, pá var
heiðbjört tunglskinsnótt í Jerúsalem.
Benjamín, foreldrar hans og systkini
sváfu vært í litla kotinu sínu. Tunglið
skein inn um ofurlitla gluggasmugu, sem
var hátt uppi í veggnum og opinn, ekk-
ert gler var í honum, en jórngrind fyrir
að utan í rúðustað.
Pá rís Benjamín upp með andfælum
og hlustar. Yar ekki einhver að kalla?
Honuin fannst áreiðanlega einhver kalla
á sig með nafni. »Nei, — pað er víst
ekki annað en andblástur peirra, sem
sofa í kring um mig, hugsaði hann.
En nú er komið á gluggann og kall-
að hljóðlega: »Benjamín!«
»Ó, pað er Jusuf! hann grillti framan
í hann í tunglskininu. Hvernig skyldi
hann hafa getað klifrað upp á gluggann?«
»Ég skal koma og ljúka upp fyrir
pér«, sagði hann hljóðlega. »Nei, ég
get ekki komið inn til pín«.
»Hvað áttu við?«
»Áli frændi lokaði mig inni, pangaö
til ég lofaði honum pví í dag, að fara
aldrei heirn til pín framar«.
»Ó, hvað gerir pað til?«
»Nei, ég get pað ekki«, svaraði Jusuf,
»og pú skalt heldur ekki koma til mín«.
Benjamín skilur pettá ekki, en af
ýmsu ræður hann pað pó, að petta muni
stafa af pessum Jesú, sem vinur lians
Jusuf pekkti. Eftir litla pögn segir
Bénjamín hljóðlega.
»Pabhi heíir fengið loforð fyrir vinnu
norður f landnámi einu í grend við
Nazaret. Við förurn pangað ekki á
morgun, heldur hinn daginn«.
»Nazaret?« tók Jnsuf upp eftir hon-
um ineð einkennilegurn hreim í röddinni
og skilur Benjamín pá óðara, hvað hon-
um hefir í hug komið.
»Nú veit ég, hvað ég skal gera«,
svaraði Jusuf lágværum rómi: ^Pegar
ég er orðinn nógu stór til að^ gera pað
sem ég vil, pá kem ég norður til pín
og pá fáum við báðir að vita rneira um
hann — pú skilur — pví að parna
norður í Nazaret hljóta peir að vita
mikið um hann«.
»Já, gerðu pað«, svaraði Benjamín.
Nú pegja báðir litla stund.
»Nú verð ég að fara«, segir Jusuf
hvíslandi. »Vertu blessaður og sæll,
Benjamín. Og nú fannst honum enn,
sem hiti hlypi um sig allan. Hann grillti
og grillti niður í myrkrið til að vita,
hvort hann gæti ekki séð hann, en pað
var engin leið, heldur heyrir hann
hvíslað í móti: »Vertu sæll, góði Jusuf
minn«,