Ljósberinn - 14.09.1929, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
277
Hann rak hann upp að múrveggnum.
á að hafa rýmra um sig og pó var þetta
eins og skúmaskot. llvað gat hann svo
hjálpað þarna? Ekki var til neins að
iiann færi að biðja Ála frænda sinn utn
peninga eða matvæli handa peim — pað
var engin leið. En hann varð pó ekki
ráðalaus. Hann gekk snemma á morgni
hverjum niður á torgið, par sem alls-
konar kálmeti var selt og pegar eigend-
ur gistihússins og aðrir komu þangað til
kaupa, pá bauð hann þeim að bera pað
peim fyrir pá og var allur á hjólum.
Svona hélt hann áfram, þangað til hann
fór í skólann á kvöldin, fór hann svo
ósköp stilltur og rólegur hið ytra, en
hirninlifandi glaður hið innra, á leið til
vina sinna, móður Benjamíns og peirra
systkina með heila hrúgu af peningum,
sem hann hafði fengið að morgni hverj-
um fyrir vikin.
Svona liðu vikur og Benjamín fór að
skríða á fætur aftiír.
En digri Áli frændi hans, fór til al)r-
ar óhamingju að velta pví fyrir sér, hvað