Ljósberinn - 21.09.1929, Blaðsíða 6

286
L JÓSBERINN
unni, óg sagði henni að ég ætlaði að
reyna að liafa uppi á föður drengsins«.
»Er pað mögulegt?« spurði frúin og
liorfði forviða á manninn sinn.
»Yið sjáum hvað setur« sagði hann.
»Pað verður sjálfsagt eríitt, — hér er
um vandasamt mál að ræða, — en dreng-
urinn má ekki gjalda pess«.
Frú Ellert horfði stöðugt á manninn
sinn, eins og hún ætti örðugt með að
skilja orð hans.
Hann sat stundarkorn pegjandi og
reykti ákaft pípu sína. »I3að er auðvit-
að fjarska hæpið alltsaman, en ég verð
að reyna pað samt« sagði hann, líkt og
við sjálfan sig. »Pað verður ekki um
annað að gera — hevrðu góða, óg ætla
að segja pér ofurlitla sögu, pú skilur
pað pá betur, hvers vegna mig langar
til að hjálpa drengnum. Sagan er ósköp
algeng, pað má segja um hana, að »pað
skeði í fyrra, pað skeði í ár og pað
skeður líklega að ári«. Og sagan er af
sjálfum mér, pegar ég var ungur og
óreyndur. Eg var pá heima hjá föður
mínum. Móðir mín dó pegar ég var ung-
barn, og án pess að mér væri pað ljóst,
bjó sífeldur söknuður í sál minni; ég var
punglyndur og fálátur. iig saknaði pess
að eiga engin systkin og engan vin,
sem ég gat trúað fyrir pví, sem hreifði
sér í huga mínum. Eg saknaði móður
minnar, sem ég hafði pó engin kynni
haft af, mór fannst, að hefði hún lifað,
pá hefði verið hlýrra og bjartara um-
hverfls mig. Mér eru peir enn fyrir
minni dimmu og köldu dagarnir í skamm-
deginu, pegar hríðin hamaðist á freðnum
húspökunum og hlóð snjósköfluin við
dyr og glugga, og ég man dapurlega
haustdaga, pegar sólin fól sig að skýja-
baki, en kaldur gustnr kvað við raust
og blómin feldu bliknuð lauf að foldu.
Pá var pað eitt vorið að unglings-
stúlka réðist í vist til okkar. Hún var
langt að komin og óg var sendur eftir
henni. Ég var ofboð einurðarlaus og
feiminn, einkanlega við kvenfólk og ég
sárkveið fyrir pessu ferðalagi, en ferðin
gekk hið bezta og stúlkan var svo kát
og skemtiieg að ég smágleymdi allri
feimni og vissi ekki fyrri til en ég var
farinn að rabba við liana um heiina og
geyma. Pegar við komum heim, vorum
við orðin mestu mátar. Við gengum sam-
an að verki um sumarjð og mér fannst
pað óvenjulega fljótt ad líða. Hún var
svo barnslega glöð og hún miðlaði mér
af gleði sinni, ég varð léttlyndari og
bjartsýnni en nokkru sinni áður.
Ég hugsa pví jafnan til Fennar ineð
pakklátsemi, pví hún varpaði björtum
geislum á dimmar brautir lífs míns«.
Frh.
Eftir sólarlagið.
Sólin er sigin til viðar,
síðast hún brosti svo hlýtt,
logandi kvöldroðans Ijóma
landið mitt elskað er prýtt.
Senn hylur svartmöttluð nóttin
sólroðin bláfellin mín;
en eins og bót við pví böli
blástjarnan hugljúfa skín.
Stjarnan mín broshýra bjarta,
brosandi lít ég til pín!
ljúft, eins og ljósengill glaður,
lítur pú niður til mín;
heyrist mér pá sem pú hvíslir
himnesk og fögur að mér:
»Englarnir góðu hjá Guði
gleðjast í kvöld yfir pér!«
U. J.