Ljósberinn - 30.11.1929, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
363
[Frh.] Jói reýndi til að gleyma sorg
sinni við bækur sínar, en pað tókst ekki,
og hann lagði bækurnar frá sér, hallað-
ist fram á borðið og liuldi andlitið í
höndum sér.
Fóstra hans sá vel hvað honum leið.
Hún sá tárin hrynja hvert af öðru of-
an kinnarnar og hún heyrði niðurbæld-
an grátinn. »Veslings drengurinn«, lnigs-
aði hún með sér. »01i er nú eini vinur-
inn, sem hann hefir eignast«
»En — að — læknarnir — skuli ekki
— geta — læknað — hann«, sagði Jói
allt í einu, slitrótt og seint í greinju-
blöndnum róm.
»Læknarnir eru pess ekki megnugir«,
sagði Marín gamla hægt. »Peim eru sett
takmörk, eins og öllum dauðlegum mönn-
um. Ég efast ekki uni að þeir geri æfin
lega pað sem peir geta«.
»Og hvað geta peir svo sem?« sagði
Jói, eins og liann yrði feginn að svala
sér á pví að láta í Ijósi vantraust sitt
á læknunum. »En ef peir láta hann Öla
deyja, pá verður mér illa við pá á með-
an eg lifi!«
«Hvað er að heyra til þín, barn ,
sagði Marín gamla alvarleg. »Heldurðu
að pað sé á nokkurs manns meðfæri að
varna dauðanum, ef hann á að koma?
Pegar kallið kemur, kaupir sig enginn
frí, pað veiztu, Og ef Guð er að kalla
á blessað barnið, hvað heldurðu að menn
geti pá gert? Pað er Guð einn, sem
ræður við dauðann«.
Jói pagði um hríð.
»Fóstra mín«, mælti hann þá, og var
inikið niðri fyrir: »Heldurðu að Guð
lieyri allar bænir mannanna?«
Gamla konan stöðvaði prjónavélina,
og leít á drenginn upp fyrir gleraugun.
»Held ég?« sagði hún forviða, »Ég
held ekkert ura paö, Jói minn, sem ég
veit. Ég veit að Guð heyrir bænir. Ég
liefi reynt pað, góðurinn«.
»Heldurðu pá að hann heyri bænir
mínar?« spurði drengurinn ennfremur.
»Pað gerir hann vissulega«, svaraði
gamla konau örugg. »Hann heyrir, pó
haun geri ekki æfinlega pað, sem við
biðjum hann um, al' pví að liann veit,
að okkur er ekki holt að fá allt, sem
við óskum eftir«,
»Heldurðu að hann vilji ekki heyra
mig, ef ég bið hann uui að lofa lionum
Öla að lifa?« spurði Jói.
»Ég veit ekki hvort paö er samkvæmt
Guðs vilja», sagði gamla konan. »Ef
Guð ætlar aö taka drenginn heim til
sín, pá ættum við ekki að biðja uin
jarðneskt líf fyrir hann. Yið verðum
alltaí að bæta við allar okkar bænir:
verði pinn vilji«.
Jói var háttaður fyrir löngu, 'eu fóstra
hans kepptist við að prjóna. Hún hélt
að drengurinn svætí, en svo var ekki.
Jóa kom ekki dúr á auga. Hann hafði
ásett sér að heimta vin sinn úr helju
með bænum sínuin. En hugsanir hans
reikuðu á milli vonar og ótta. Hann gat
ekki eignast hið barnslega traust, sem
liann vissi að purfti til að bera bænir
fram. »Leyföu honum að lifa! Taktu
hann ekki frá mér!«
Eiginlega var pað krafa en ekki bæn,
sem Jói bar fram. Ivrafa urn hvað?
Honuui varð hverft við, pegar þeirri
spurningu laust niður í huga hans eins
og leiftur. Krafa um líf, jarðneskt líf.
Ef til vili erfitt líf í böli og raunum.