Ljósberinn - 30.11.1929, Blaðsíða 6

L JÖSBERI'NN
36G
af stað að leita lengra burt, en pau
komu líka aftur jafnnær.
Loks var farið að spyrjast fyrir í tal-
símanum. Pá spurðist pað, að til bæjar
nokkurs, sem var í tveggja kílómetra
fjarlægð, hefði komið kynlegur hópur af
bvítum hvolpum, fimm saman, og hefðu
peir brunað norður eftir pjóðveginum,
en enginn skildi í, hvert peir ætluðu
eða hvað peir voru að fara.
Ingiríður og systir hennar grétu há-
stöfum, og nærri lá, að drengirnir tár-
uðust líka; en pabbi friðaði pau.
»Svona, svona, börn«, sagði hann.
»Fyrst Heiopp, móðir peirra, getur tekið
hvarfi peirra með ró, pá ættuð pið að
að geta pað líka. Og svo er bezt að
Heiopp taki málið í sínar hendur eða
réttara sagt í trýnið.
En hann hefði ekki einusinni purft að
tjá Heiopp, hvernig sakir stóðu, pví hún
hafði stokkið inn í girðingu hvolpanna
og pefað hringinn í kring. Hún paut út
yfir túnið, eins og fyrri daginn með
trýnið niðri við jörðina. Síðan barst leik-
urinn á bak við fjósið, út fyrir móana,
undir skíðgarðinn og út á pjóðveginn,
allt af pefandi, og hljóp allt af lengra
og lengra.
Svo leið fram undir kvöld, pá kernur
Heiopp til baka töltandi, preytt, útslitin
og sárfætt, svo að við lá að hún gólaði
af sársauka — en alla hvolpana kóm
hún með á undan sér, — alla fimm í
einni pvögu, preytta, pyrsta og gólandi
af sársauka í litlu löppunum sínum.
Nú varð kátt í kotinu, eins og nærri
má geta. Börnin réðu sér ekki fyrir
kæti. Og pabbi tók Heiopp alveg upp í
fangið á sér og stakk kollinum á henni
undir vangann á sér svo fast, að nærri
lá að lleiopp kveinkaði sér við pað. —
»Pú ert sú undursamlegasta tík, sem ég
hefi kynnst, greyið mitt!« sagði hann.
Og svo veik hann sér að börnunum,
»Vitið pið hvað trúfesti er, börn?
Hana getið pið lært af Heiopp. Vitið
pið hvað fórnfýsi er og ást, sem aldrei
bregst? Petta getið pið alltsaman lært
af veslings skepnunni fátæka förumanns-
ins«. —
Já, hann hafði rétt að rnæla. Og pó
átti Iíeiopp eftir að vinna dásamlegasta
verkið á stuttu hundsæfinni sinni. llún
strauk nefnilega einusinni frá bænum.
Pað var tveimur árum seinna, og pað
voru ekki hvolpar, sem pá var um að
ræða.
Hún fór ein síns liðs leiðar sinnar
umsvifalaust, enda pótt Brúnka væri
komin fyrir kerruna og hún vissi fullvel
að hún ætti að ferðast með pabba.
Hún sveiflaði sér upp í trjágöngin,
eins og hún var vön, og pegar pabbi
kom að kerrunni, pá var hún koinin
alla leið út á pjóðveginn, pefandi í spor-
in meðfram pjóðbrautinni.
Pabbi ók af stað og Heiopp kom á
eftir.
En pegar hann kom pangað, sem
ferðinni var heitið, pá var Heiopp ekki
með. Hann hugði að hún hefði snúið
aftur og farið heim til bæjar, og hugs-
aði svo ekki um pað meira.
En pegar hann kom heirn um kvöld-
ið, pá var engin Heiopp par fyrir.
Daginn eftir kom maður og sagði frá
pví, að hann hefði séð hvítu tíkina
hlaupa vestur á bóginn með pjóðbraut-
inn og stöðugt pefað í sporin. Daginn
eftir komu aðrir og sögðu slíkt hið sama.
Og svo bárust fleiri og fleiri fregnir
samskonar, lengra og lengra að, svo að
við mátti búast að hún væri töpuð.
Nú var liðin vika næstum pví. Pá var
símað til pabba frá sýslumanninum í
nágrannahéraðinu, að gamall og volaður
sölukarl, sem gengið hefði undanfarna
daga með pjóðbrautinni, hefði fundist
sjúkur og hjálparvana í skógarbelti einu,