Ljósberinn - 30.11.1929, Blaðsíða 7

367
LJÖSBERINN
skammt frá veginum. Hann var víst
búinn að liggja par tvo sólarhringa
matarlaus og hlýjulaus. Hjá honum hafði
legið hvítur hundur, glorsoltinn og allur
í keng af kuld. Nú höfðu pau bæði
verið flutt á amtssjúkrahúsið; hundskepn-
an væri nú aftur búin að ná fullum
kröftum, en allan daginn lægi hún hjá
rúminu hans. Góðar vonir hefðu menn
líka um pað, að gamli sölukarlinn mundi
hressast aftur við góða hjúkrun.
Pabbi lagði nú óðara af stað vestur
að sjúkrahúsinu. Og auðvitað hitti hann
Heiopp þar, liggjandi við sóttarsæng
gamla sölukarlsins. Hann lofaði henni
að vera par eftir, enda pótt gamli karl-
inn hefði beðið hann um pað lengstra
orða. »Já, petta er tryggð, sem vert er
um að tala, börn!« Meira sagði pabbi
ekki. Og hann var svo óvenjulega mild-
ur og klökkur í bragði.
En nokkrum vikum síðar kemur gamli
sölukarlinn til bæjarins allvaltur á fót-
um og Heiopp á hælum honum. llann
var magur, fölur og titrandi eftir svo
langa og punga legu, og nú hafði hann
ekkert til sölu, pví að hann hafði ekk-
ert prek til að bera neitt. Hann kom
bara tíl að skiia af sér Heiopp réttmæt-
um eiganda.
Nei, nei, pað kom ekki annað til
mála, Heiopp gæti aldrei átt eins gott
hjá sér, jafnvel pótt hann gæti fengið
bónda til að taka við tíu krónunum aftur,
pá kæmi ekki til tals, að hann héldi Hei-
opp fyrir honum, og nú skyldi Heiopp
fá að vera í friði hjá honum, pví að hann
skyldi aldrei framar koma par nærri,
kvaðst hann svo vel vita, að pað yrði
ekki. Og pað væri svo skammarlegt,
hvernig hefði farið nú seinast með Hei-
opp. — »Pví að ég gekk ekki af ásettu
ráði fram hjá bænum, pegar ég kom
austan; ég gekk meira að segja fram á
ytri vegarbrúninni, til pess að Heiopp
skyldi ekki finna lyktina af fótsporum
mínum, ef hún væri lifandi; en hún
pefaði pau uppi samt«.
Upp frá pessu var Heiopp allt af í
ró og friði hjá bónda, meðan hún lifði.
Minning hennar lifir par á bænum og
mun seint fyrnast. Iíún er talin með
ástvinuin peim, sein dánir eru og minn-
ing hennar í heiðri höfð. Já, pabbi gat
aldrei talað svo um tryggð og hollustu,
að hann minntist ekki á Heiopp — og
gamla sölukarlinn um leið. »Heiður sé
gamla, fátæka stafkarlinum«, var liann
vanur að segja, »pví að pað var hann,
sem vakið hafði allar pessar fögru
dyggðir hjá Heiopp«.
»Pið megið trúa mér, að maður verð-
ur sjálfur að vera góður maður og göf-
ugur til pess að geta alið upp hund svo
fagurlega, að allir beztu hæfileikar hans
fái að njóta sín.
Já, börn, er pað ekki satt, sem ég
segi, að enginn hérna á bænum hefir
verið göfuglyndari, en vðslings trúfasta
Heiopp«.
---------------
Til hinna ungu.
Ungi vinur, sem orð mín heyrir,
ástunda jafnan fagurt dæmi,
frelsarans pjóða, að festa í minní.
Elskaðu Guð af öllu hjarta,
með ótta og virðing, pvi ótti Drottins
er upphaf vizku og allra dyggða.
Lestu Guðs orð, lær hans boðorð
og lif par eftir; — hafðu jafnan
helzt í minni hátign Drottins.