Ljósberinn - 01.10.1939, Blaðsíða 9

LJÖSBERINN
221
ætlaði öll fjölskyldan að flýja ásamt Lén-
harði.
Þegar Hinrik yfirgaf vin, sinn, var það
eingöngu til þess að gefa Stretton bend-
ingu, enda kom hann bráðlega, í felustað
Lénharðar. Því var slegið föstu, að flótta-
maðurinn skyldi vera til kvöldsiris kyrr á
heyloftinu, til frekara öryggis. En honum
var séð fyrir mat og drykk og hann fékk
mei,ra að segja, nokkrar bækur, til þess að
stytta s’r stundir með. Þetta, var nú fyrsta
skiptið, eftir að hann hafði yfirgefið Eikar-
lund, sem hann gat skemmt sér við að lesa,
og hann var nú eins áhyggjulaus og glað-
ur og' hann hafði verið, þegar hann var
drengur á bernskuheimili sínu og sat og
hvíldi sig í heybólstri.
12. kapítulj.
Flóttmn.
Hin örlagaríka, nótt var komin. Það var
þrejfandi myrkur og vottaði ekki fyrir
nokkurri stjörnu, en regnið streymdi nið-
ur, eins og helt væri úr fötu, eins og nótt-
ina áður. Þetta var þess konar veður, að
engum lifandi manni, sem ekki var nauð-
beygður tii þess, kom til hugar að fara út
á rennandi og' óþverralegar göturnar. En
það var ekki, hægt að hugsa, sér ákjósan-
legra veður fyrir hópinn, sem safnaðist
saman kl. 11 um kvöldið í húsi Strettons,
til þess að taka síðustu, ákvarðanir um
frelsi Langdons.
Kaupmaðurinn í fangelsinu var, þvert
á móti því, sem venja hans var, enn ekki
kominn að glugganum stundvísiega, þegar
merkið var gefið. Nóttina áður hafði hann
tilkynnt það á seðlinum, að hann myndi
ráðast á fangavörðinn og myndi það hafa
þær afleiðingar, að hann yrði látinn fara
niður í neðsta liólfið í dýflissunni, neðan-
jarðarkjallarann ógurlega, hálffullan af
vatni og morandi af rottum. Það mátti því
engri nóttinni sleppa, heldur varð að hugsa
um, að frelsa hann. Kjallarinn var alræmd-
ur sem hin ógurlegasta vistarvera, og ein
einasta nótt þar niðri gat orðið til þess aö
valda fanganum dauðlegum sjúkdómi.
Lénharður var nú kominn úr hinu ilm-
andi fangelsi sínu og' sat nú óþolinmóður
og beið þess, að lokið yrði öllum ráðagerð-
um. Allir, sem tóku þátt í förinni, voru svo
létt klæddir, sem frekast var hægt að kom-
ast af með, og höfðu allir ljósker við belti
sér. Allir höfðu þeir þung barefli aö vopni,
og einn þeirra, þýzkur smíðameistari,
Andres Mölling að nafni, hafði staf með
löngum járnkrók á endanum.
Loks kom svi stund, að herra Stretton
áleit að svo væri orðið áliðið nætur, að
þeir gætu lagt út. á götuna., án, þess að
eiga. það á hættu, að mæta nokkrum manni.
ITann tók útidyralykilinn og mælti:
»Nú er allt í röð og reglu, og þú ert viss
um það, Andrés, að geta ratað um öll pípu-
netin?«
Smíðamei,starinn, tók upp pappírsörk.
»Hér er teikningin. Sjálfur hafði ég með
höndum vinnuna við járnefnið og er því
öllu nauðakunnug'ur, og rata því ágæt-
lega«.
Svo gengu þeir allir út á þögula og
dimma götuna. Ilerra Stretton lokaði iiús-
inu á eftir þeim.
Hjarta Hinriks barðist, ákaft, þegar
hann, heyrði lykilinn snúast í skránni. Það
var merkiö um það, að nú var hið mikla
fyrirtæki byrjað -fyrir alvöru, fyrirtækið,
sem hann hafði alltaf verið að hug'sa um
í sejnni tíð.
Gatan var algerlega mannlaus og það
heyrðist ekkert hljóð, annað en skvam,pið
í regninu. Þeir gengu dreifðir og héldu
sér með húsveggjunum.
Herra Muller fór á undan. Þegar þeir
voru komnir á afvikinn stað, utarlega, í
borginni, nam hann staðar og lét birtuna
frá skriðljósinu leika um jörðipa. Þegar
ljósið íéll á járnplötu, beygði hann sig nið-
ur og stakk króknum á stafnum undir
plötuna og lyfti henni upp. Kom þá í ljós
kolsvört, ferhyrnd hola, umvafin illgersí,
sem óx þarna, Þetta voru dyrnar eða gjáin