Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 13

L JÓSBERINN
109
hafði Lénharður fyrr tekið eftir því en
hann Ixrökk við eins og fuglinn, sem finn-
ur að losnar á takinu um vængi hans. Með
heiptaráreynslu gat hann brölt á fætur
og hraðaði sér til dyranna út á pallinn, upp
á líf og dauða.
En hatursglóðin virtist hafa engu minni
áhrif á hinm svinkaða heila Forsters, en
þorstinn eftir frelsi á Lénharð. Flóttamað-
urinn. var naumast kominn fram í dyrnar,
þegar gripið var þrælslega í Öxl honum,
og hann heyrði hvæsandi, grimmdarfulla
rödd Natanaels Forsters, sem æpti í stiórn-
lausri bræði:
»Præls-hundurínn þínn«, grenjaði hann.
»H.eldur þú, að þú getir Noppið frá mér?«
En í sama augnabliki þaut byssukúla
gegnum þilvegginn á vagninum. Forster
sleppti takinu og pataði með báðum hönd-
um út í loftið, en féll svo þungt til jarð-
ar, dauðskotinn og eins líf'aus og' trjáflís-
arnar, sem þeyttust niður úr gatskotnum
veggnum.
Nú var Lémharður orðinn húsbóndalauc.
Hann leit eldsnöggt á þennan fallna
fjandmann sinn, og sömiHeiðis, á herra
Duncan, sem lá í hrúgu á bak við poka
nokkra, en þaut svo út, á pallinn. Hér leit
hann rannsakandi umhverfis sig, til þess
að átta sig á umhverfinu.
Þokan var horfin. Fyrir neðan lágu járn-
brautaruppfyllinguna, þaðan sem kúlna-
regnið kom, lá maísekra, og stóðu þar
mannhæðarhá, blaðbreið stráin, en kólf-
arrnir höfðu verið burtu skornir. Hvergi
var nokkurn mann að sjá. Litlir, rauðgul-
ir blossar og hvítleit púðurreykjarský var
það eina, sem vitni bar um árásarmenn-
ina.
Gufuvagninn lá stafnstunginn niður í
grundina, og farangursvagninn lá upp við
kolavagninn.
1 því stutta augnabliki, sem Lénharður
stóð á pallinum, þaut kúla fram hjá eyra
honum, önnur kúla skall í járnspöng viö
hlið honuni og þaðan aftur með suðandi
hvin. Lénharður hraðaði sér því frá þess-
um hættulega s.tað, velti sér niður vegar-
brekkuna og hvarf inn á milli maísblað-
anna, sem luktust saman yfir höfði honum.
Með miklum erfiðismunum brölti vinur
vor hálfboginn í áttina þangað sem hann
bjóst við að finna frelsi sitt. Járnhespan
og hlekkirnir, sem voru á höndum hans
gerðu honum ósegjanlega erfitt fyrir með
ferðalagið, af því að grasið flæktist stöð-
ugt í hlekkina. Mörkin ætlaði aldreí að taka
enda.
En Suðurríkjahermennirnir tóku rösk-
lega á móti árásinni, enda höfðu þeir betri
varnarstöðu en Norðurríkjamenn. Hvítur
reykjarmökkur hnyklaðist yfir járnbraut-
arveginn, beggja rnegin við brotna vagn-
ana og ólgaði milli hjólanna. Og kúlurnar
þutu í maísblöðunum umhverfis Lénharð,
sem, var að brjótast leiðar sinnar með hin-
um mestu harmkvælum.
Nú heyrðist hornablástur úr þeirri átt,
sem hann stefndi í. Var það merki um að
gera áhlaup, eða. hörfa? Lénharður vissi
það ekki.
Skömmu síðar komst hann að raur, um,
að árásarmenn hörfuöu. Hann var nær
fallinn um lík af hern'.anni, sem la endi-
langt á jörðinni næstum hulið af maísblöð-
um, sem höfðu þó ekki getað veitt honum
vörn. Það var í fyrsta s,inni, sem hann sá
einkennisbúning Norðanvéra í námunda,
og honum virtist það ills viti, að hann
skyldi hitta svo á að sjá einkennisbúning-
inn fyrst á dauðum manni.
Og fyrirboði þessi reyndist nærgætur.
Lénharður hafði ekki gengið nema örfá
skref, þegar hann fann snöggt högg á
vinstra upphandlegginn, samfara óþolandi
sársauka, og því nær samstundis tók hann
eftir því, að logheitt. blóðið streymdi nið-
ur hönd hans. Það var óbærileg tilhugsun.
ef hann skyldi nú hníga niður og honum
blæða út þarna á maísakrinum. Hann gerði
því allt, sem hann gat, til þess að komast
leiðar sinnar, enda. heyrði hann bráðlega
mannamál. Þetta gaf honum nýja krafta.
Hann, gekk aðeins nokkur skref og fékk
þá gott útsýni. Hann sá stóra grasflöt með
trjám á stangli. Fjöldi af nermönnum á
víð og dreif hröðuðu sér til félaga sinna,
sem höfðu safnast. saman í fylkingu í nokk-
urri fjarlægð, stöku hermenn stóðu kyrrir
og hlóðu byssur sínar, og enn aðrir voru að
smátínast fram úr maísekrunni.
Einn þeirra kom auga á Lénharð, æpti
hátt og miðaði á hann byssunni, en lét
hana síga, þegar Lénharður lyfti u.pp
hlekkjuðum höndunum.
Skömmu síðar var hann umkringdur at
nokkrum hermönnum, svörtum af púður-
reyk, og það heyrðust setningar svohljóð-
andi:
»Hlekkjaður fangi, sem hefir flúið frá
fjandmönnum vorum«.
»Hann er særður, sjáið h.ve honum
blæðir«.