Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 12

108
L JÖSBERINN
IHIETMINI
S. WÖRISHOFER
20. kap.
Á síðustu stundui.
Lénharður vaknaði af værum svefni við
að hurðinni var hrundið upp, og glampa
frá skriðljósi lagði inn á klefagólfið.
Það var gamli þrællinn, sem hélt á ljós-
kerinu, en auk þess sá Lénharður, sem var
í svefnrofunum, fangavörðinn og hinn and-
styggilega Natanael Forster. Duncan frið-
dómari var í fylg'd með þeim, Fangavörð-
urinn hélt á gildri járnhespu, og voru hand-
járn í endum hennar. Áður en Lénharður
gat áttað sig á, hvað til stæði, var hann
orðalaust hnepptur í járn og hrakinn út
úr dýfliss.unni.
Þetta var ekki að næturlagi, eins. og hann
hafði þó haldið. Dagur var kominn hátt á
loft, en það hvíldi gráleit þokumóða yfii'
jörðinni, og allir hlutir, sem fjarri voru,
virtust óljósir tilsýndar. Lénharður hríð-
skalf í hryssingslegu morgunloftinu, og það
fór um hann hrollur, er hann fann til járn-
hespanna á úlnliðunum.
Natanael Forster var enn bersýnilega
þétt-drukkinn. Hann var allur rauðskjöld-
óttur í andliti, og virtist ekki hafa neina
rænu á að hella sér yfir þræl sinn eða
smána hann. En sljóvga, og lymskulega
augnaráðið, sem hann sendi Lénharði og
augnagoturnar minntu miskunnarlaust á
grimmdina í hungruðum hákarlsglyrnum.
Þeir koimust nú á járnbrautarstöðina,
sem var ekkert annað en stór og luralegur
fjalaköttur. Þar stóð heil hersveit í löng-
um röðum, og bar svipur hermannanna
vott um niðurlæging ósigurs og flótta, og
hráslagaleg þokubrælan gerði allt ömur-
legra og ónotalegra, þrátt fyrir að brenni-
vínsflaskan var á stöðugu ferðalagi.
Það leit út fyrir að Lénharður og félag-
ar hans væru einu óeinkennisbúnu menn-
irnir, sem ferðast áttu með þessari járn-
brautarlest. Eftir langa bið var þeim loks
holað niður í farangursvagn, sem mátti
heita troðfullur af skotfærakössum og
margháttuðu skrani.
Loks sníglaðist lestin svo af stað út í
þokuhafið, eftir meiri háttar gauragang og
vopnabrak.
Nathanael Forster, sem sat á kassa, valt
skjótt út af steinsofandi. En fyrst hafði
hann náð góðu haldi í járnhespuna á hönd-
um fangans, svo að hann gat ekki hreyft
sig án þess að vekja hann. Brennivíns-
sterkjan fram úr honum mæddi á andliti
Lénharðar, og öðru hvoru urraði hann í
svefninum eins og villidýr. Herra Duncan
sat gegnt þeim, og mælti ekki orð frá
munni.
Hermennirnir, sem í vagninum voru, töl-
uðu um stríðiö af mesta kappi, og voru að
leiða getum að því, hvort einhverjar mis-
fellur hefðu orðið á herstjórninni. Hinir
ferðamennirnir lögðu þar ekki orð í "belg.
Þannig leið fullur hálftími. Lestin fór
stundum fulla ferð, en annað veifið lötr-
aði hún og miðaði naumast áfram, þar sem
háski var á ferðum og vandfarin leiðin.
En allt í einu varð ægilegur árekstur. Nat-
anael valt niður af kassanum og dró Lén-
harð með sér í fallinu.
Framveggur vagnsins sprakk inn meö
ógurlegum brestum og brothljóðum, allar
rúðurnar mölvuðust mélinu sm;nrra, og
framhlutinn lyftist hátt upp eins og fram-
stafn á skipi, sem rennur upp á sker, og
allir, sem í vagninum voru, runnu og kút-
veltust aftur í afturendann, og á þá of-
an heilir haugar af allskonar farangri og
skrani.
Áður en nokkur maður hafði áttað sig á
hvað fyrir hafði komið, drundi vægðarlaus
skothríð, og heil skæðadrífa af flísum og
spýtnamulningi sópaðist ofan yfir þá, sem
lágu í kös í vagninum.
Hermennirnir voru samt ekki lengi að
átta sig. Þeir voru ótrúlega fljótir að hafa
sig burtu úr vagninum, sem var þeim eng-
in vörn gegn byssukúlunum, og leituðu þeir
skjóls undir garðhleðslunni undir járn-
brautinni.
Þegar Natanael valt, missti hann af tak-
inu á járnhespunni á Lénharði, og ekki