Ljósberinn - 01.06.1940, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
103
ætti að geta fært sér í nyt þenna uppspuna
sinn, seðlaveskið, þá varð hann fyrst að
fara heirn og ná í sparipeningana sína, þvi
að 60 kr. kostaði þó tækið. Hann réð held-
u.r af að bíða til næsta morguns.
Á heimleiði'nni var hann allt: af að hugsa
um, hve ánægjulegt það yrði, þegar út-
varpstækið væri orðið eign hans.
Átti hann að segja foreldrum sínum frá
f'undarlaununum á því sama kvöldi eða
átti hann að láta það bíða til morguns?
Sú varð niðurstaðan, að hann beið.
Pegar Arnaldur kom heim, át hann
kvöldverðinn sinn og að því búnu varð
hann að hjálpa til við húsverkin. Mamma
hafði svo mikið að gera, að hún gat ekki
annað því ein; og þar sem hann var elzta
barnið hennar, þá varð hann að hjálpa
henni. Að því búnu fór hann sendiferð út
í. bæinn. Pegar hann kom aftur var klukk-
an níu og þá varð hann að fara að hátta.
Þá fékk hann loksins næði til að hugsa
um, að hann þurfti að kaupa útvarpstæk-
ið. En nú fór honum líka, að koma fleira
í hug.
Var hann á réttri leið. Konan, sem haföi
týnt pyngjunni var sjálfsagt rík, 50—60
kr. voru, sem ekkert fyrir hana, en stórfé
fyrir hann.
En að taka eitthvað frá öðrum var sama
og að stela. Pað hafði honum verið kennt
heima og í skólanum og í sunnudagaskól-
anum. En í raun réttri hafði hann Joó ekki
stolið í venjulegri merkingu. þess orðs,
hann hafði bara tekið það, sem hann hafði
fundið. Ef hann hefði ekki tekið það, þá
hefði víst einhver annar gert það..
Með þessu reyndi hann að friða sam-
vizku sína, en varð lítið ágengt með það.
Þegar foreldrar hans voru lög§t til hvíld-
ar, þá varð dauðakyrrð í húsinu. Arnald-
ur gat ekki sofnað. Samvizka hans var alJt
af að segja, að hann væri þjófur.
Ef' pabbi og mamma hans kæmust að
því, sem hann hafði gert, þá væri það
hræðilega leitt.
Hann vissi ekki, hvar hann gæti falið
pyngjuna, svo að litlu systkinin hans næðu
ekki í hana. Pau væri niðri í öllu í húsinu,
og ef þau fyndu pyngjuna, þá færu þau
óðara með hana til mömmu. Hann var því
neyddur til að bera hana á sér. En það
var heldur ekki svo í lófa lagið. Pyngjan
gat goppast upp úr vasa hans, í leikfimi-
tímanum eða þegar hann væri að leika sér
og svo lægi hún þá fyrir augum lagsbræðra
hans,
Mamma hafði oft sagt, að þeir yrðu nær
allt af uppvísir, sem tækju frá öðrum.
Kom honum þá í hug stór drengur í skól-
anum, sem stolið hafði 7 krónum frá kaup-
manninum., Og er þetta komst upp, þá
kom það líka í ljós, að hann hafði marga
smástuldi á samvizkunni. Og hann var lát-
inn fara á uppeldisheimili.
Arnaldi datt í hug, að svona illa gæti
farið fyrir sér. Hann Jxittist sjá fram und-
an, að lögreglan færi með hann á uppeld-
isheimili. Pá grétu pabbi og mamma og
ekki sízt hann sjálfur. Pví meira sem hann
hugsaði um þetta, því verra varð það.
Loks komst, hann að þeirri niðurstöðu,
að hið bezta myndi vera að fara á lögreglu-
stöðina með pyngjuna. Hann þyrfti ekki
að segja, hvenær hann hefði fundið hana.
Um þetta hugsaði hann nú fram og aftur,
lengi, lengi. Að lokum réði hann þetta við
sig: Á morgun ætti hann frí frá kl. 11—1.
Pá gæti hann svo hæglega hvorttveggja:
etið miðdegismatinn sinn og farið á lög-
reglustöðina.
Gott var það, að hann hafði ekki keypt
útvarpstækið, og ekki minnst á peningana
yfirleitt
Hann bað kvöldbænina sína einu sinni
enn, og síðan sofnaði hann. En hann svaf
órólega; hann var allt af að dreyma, um
pyngju, lögreglu og uppeldisheimili; það
var allt af að hringsólast fyrir honum í
svefninum.
Morguninn eftir stakk hann pyngjunni
í buxnavasann ninn.
Þegar skólaklukkan hringdi 11, hljóp
hann í einum spretti niður á lögreglustoð,