Ljósberinn - 01.08.1940, Síða 8

124
LJOSBERINN
Næsta dag finnum við önnu litlu í brauö
búð Binna, bakara. Hún átti að kaupa stór-
gert rúgbrauð. Hún varð samt að bíða eft-
ir afgreiðslu. Eldabuskan amtmannsins var
sem sé einnig stödd þarna í búðinni.
Anna notaði því tækifærið til að
spjalla við Hinrik, son læknisins, sem kom-
ið hafði inn í búðina rétt á eftir henni.
Þau höfðu verið skólasystkin, en nú var
hann kominn í gagnfræðaskóla.
Eldabuska amtmannsins lét móðan mása
og rak erindi sitt með hinum mesta dugn-
aði.
»Þér munið það, frú Binna, að haía
Aprikósukökuna tilbúna í tæka tíð. Ég skal
senda hana Höllu mína — hina eldabusk-
una — með þurkuðu aprikósurnar — ég
er búin að leggja. þær í bleyti. Þaó er ágæt
tegund, og við kaupum þær í Vísi. Nú búið
þér til verulega góða köku — sem rennur
í munninum og bráðnar — þér skiljið mig<o
»Já, svo sannarlega, það megið þér reiða
yður á«, mælti bakarafrúin, »þér skuluö
verða ánægð með kökuna, ungfrú Margrét.
Verið þér sælar, og sjáumst heilar, ungfrú
Margrét«.
Og svo sneri bakarafrúin sér að börn-
unum og mælti blíðlega:
»Hvort ykkar á ég nú að afgreiða fyrst?«
»Ég hefi heyrt að þið hafið eignast iítinn
bróður«, sagði hún við önnu, »svo að nú
farið þið bráðum að halda skirnarveizlu.
Það er nokkuð, sem ykkur börnunum þyk-
ir varið í«.
Augun í önnu litlu, sem venjulega skutu
gneistum af kátínu, urðu nú tárdöggvuð.
»Ég átti að kaupa rúgbrauð úr stórgerðu
mjöli«, mælti hún, og lá við að beizkju
kenndi í röddinni, »hér eru aurarnir —
já, það verður skírnarveizla hjá okkur á
sunnudaginn. Miðdagsverðurinn verður
geitamjólk og kartöflur, og svo fáum við
fimm-aura-hveitibrauð í kveldverð. -* Ver-
ið þið sæl«.
Um leið strauk hún dökkan hárlokk frá
enni sér og hló kuldahlátur um leið og hún
skauzt út úr dýrunum.
»Anna, Anna! Hlauptu ekki svona -
staldraðu ögn við. Heyrðu —« var kallað
á eftir henni. Anna nam staðar.
»Heyx*ðu mig, Anna«, sagði Hinrik, og
blés af mæði, »varstu ekki að gera að
gamni þínu. — Er það satt, að þið hafio
ekki annað að borða á sunnudaginn?«
»Víst. er það satt«, svaraði stúlkan mjóg
alvarleg. »Foreldrar mínir verða að spara,
til þess að geta borgað skuldir síhar, og
þú veizt. að við erum níu systkinin. Stattu
nú ekki þarna eins og auli, Hinrik — við
látum þetta ekkert á okkur fá, krakkarnir,
og erum alveg eins glöð eins og annað fólk.
Jæja, nú verð ég að fara. Vertu sæll«.
Og Anna hans Hans beykis og hennar
Jósefínu, hló alveg eins glaðlega og hún
var vön — svo að drengurinn varð ao
hlæja með henni.
»Þetta er.glaðsinna stúlka«, sagði hann
við sjálfan sig, og horfði á eftir henni.
Mikið er að sjá, hve hart hún hleypur með
rúgbi’auðið sitt undir hendinni. En svo varð
drengurinn mjög hugsandi. Og þegar hann
kom að steinti’öppunum fyrir utan lækn-
ish.úsið, nam hann staðar nokkra hríð, áð-
ur en hann gekk inn.
»Lot.ta, Gréta, Geirþrúður!« heyrðist nú
skyndilega kallað í ganginum, og samstund-
is komu þrjár ungar stúlkur þjótandi út
úr barnaherberginu. Og Maggi litli, sem var
tveggja ára, kom lallandi á eftir þeirn, þu
að ekki hefði verið á hann kallað.
»Hvað gengur á, Hinrik?« hrópuðu þær
óðamála. Þær stóðu allar á öndinni af for-
vitni, þvi það var engum blöðurn um það
að fletta — að það var ekkert. smáræði,
sem bróðir þeii’ra þurfti að segja þeim.
»Þið skuluð koma með mér að fjærsta
bekknum við blómagarðsvegginn — þá skal
ég segja ykkur það«. — Svo þaut hann
af stað í hendingskasti — og' þær á eftir,
systurnar. En Maggi litli rak lestina —
vaggandi.
»Hérna getu.m við nú öll setið, án þess
að verða trufluð«, sagði þessi stóri bróðir
við systur sínar, þegar þau voru, komin að