Ljósberinn - 01.08.1940, Qupperneq 9

LJÓSBERINN
125
bekknum. >»Við veröum að skjóta hér á
fundi, fáið ykkur sæti«.
Stúlkurnar hlýddu. Meira að segja Maggi
litli hlassaði sér rólegur niður og horfði
eftirvæntingarfullur á Hinrik, sem var
mjög alvarlegur.
»Takið þið nú vel eftir«, mælti Hinrik.
»Á sunnudaginn kemur verður barnsskírn
hjá Hans beyki og frú Jósefínu. Nú eiga
þau níu börn. Þið munið tilstandið hjá
okkur, þegar Maggi litli var skírður. Þar
voru stærðar haugar af allskonar kökum
og öðru sælgæti! Eni hugsið ykkur, að hj'á
beykinum verður ekki annað á borðum en
geitamjólk og kartöflur og svo fimm-aura-
hveitibrauðssnúðar að kveldinu. Við meg-
um til að korna því svo fyrir að börnin
beykisins fái eitthvað aukreitis þennan
minningardag. Við skulum láta bakarann
bú^. til risavaxna aprikósuköku. Þið vitið,
að nú er ekki hægt að fá nýja ávexti. En
það er hægt að kaupa þurkaðar aprikós-
ur í verzluninni Vísi, og svo má bleyta
þær og leggja þær á kökuna. Og svo skul-
um við öll bera kökuna til beykisins -
því Binni bakari býr til ágætis. kökur.
Börnin mega til að fá eitthvert sælgæti
þennan dag. Og nú getið þið sagt ykkar
álit á þessu máli«. Þannig endaði Hinrik
ræðu sína.
Systurnar þrjár hlustuðu með hinni
mestu áfergju á uppástungu þessa. Þær
komust allar á loft við tilhugsunina um
þessa glæsilegu aprikósu-hugmynd, en gátu
annars ekki skilið hina dæmalausu hug-
kvæmni Hinriks, þær dáðust að hugmynd
hans, og undruðust stórlega þekkingu hans
á hagnýtingu þurkaðra ávaxta. Þetta var
alveg dásamlegt,.
En Lotta, sem var einu ári eldri, og auk
þess mjög hagsýn og fyrirhyggjusöm
tók nú til máls:
»Þetta er dásamleg og' stórkostleg hug-
mynd, Hinrik — en hvar eigum við að fá
peninga til þess arna? Þú veizt það vel,
að við eigum ekki meiri peninga í aura,-
bauknum okkar, en sem svarar því, að við
getum keypt afmælisgjöf handa mömmu.
Og nú er afmælið hennar í næsta mánuði«.
»Já, það er rétt«, sagði Hinrik, »ég hefi
líka hugsaö um það. En takið þið nú vel
eftir«.
Það var þögn um hríð.. En svo tók Ilin-
rik aftur til máls:
»Það stendur í litlu málfræðinni okkar,
að til séu hlutlausar — og lilutrænar hug-
myndir. Hlutrænu hugmyndirnar getum
við skilið með o.kkar fimm skilningarvitum:
Sjón, heyrn, ilmi, smekk og tilfinningu —
t. d. brauð, kjöt, kökur o.. s. frv. Hlutlaus-
ar eða fræðilegar hugmyndir, getum við
aftur á móti ekki skilið eða sannprófað
með hinum fimm skilningarvitum, t, d.
hatur, drambsemi, kærleika eða þesshátt-
ar. Það ligg.ur því ekki annað fyrir, en að
við verðum að gefa mömmu fræðilega híuti,
sem ekki kosta peninga. En við verðum
að hugsa okkur vel um, hvað það eigi að
vfra, og ráðgast um það hvert við annaðc.
Systurnar ski.ldu undir eins að þetta var
góð lausn á málinu, og ennfremur að það
var augljóst; mál, að þau urðu oft að skjóta
á fundi til þess að koma sér saman um,
hvað þau ættu að gefa móður sinni í af-
mælisgjöf.
Lotta, sem var elzt af systkinunum,
hafði skilið við hvað bróðir þeirra átti. En
Gréta og Geirþrúður voru ekki alveg viss-
ar um skilninginn á þessum hlutkenndu og
fræðilegu hugtökum, enda ekki komnar
svo langt i málfræðinni. En eitt, var vísc,
að áhuga höfðu þær fyrir þessu.
Sama kvöldið sáu. menn fjögur elztu
læknisbörnin á hlaupum eftir götunni.
Fyrst fóru þau inn í nýlenduvöruverzlun-
ina Vísi og komu þaðan út með stóran,
brúnan pappírspoka, og hurfu með hann
inn til Binna, bakara.
Um kvöldið, þegar börnin voru komin i
hreinu og ilmandi rúmin sin, andvarpaði
Gréta og sagði:
»Ö, hvað það getur orðið mörgum sinn-
um langt þangað til að næsti sunnudagur
kemur«.