Ljósberinn - 01.08.1940, Blaðsíða 12

128
LJÓSBERINN
aði á víxl, en horfði loks örugg á móður
sína og mælti:
»Eg óska þér af öllu hjarta blessunar
Guðs og alls góðs ■— og færi þér gjöf mína.
Gjöfin er hirðuleysi mitt og sóðaskapur.
Aldrei framar skalt þú verða þessa vör
hjá mér, og upp frá þessum degi skalt þu
ekki komast hjá því, að taka eftir því,
hve mikil röð og regla er i saumaskríninu
mínu og skúffunum mínum. Pessu lofa ég
þér, og skal reyna að efna það með Guðs
hjálp«.
Næstur tók Hinrik til máls. með skærri
og hlýrri röddu:
»Elskulega móðir mín. Ég óska þér bless-
u,nar Guðs og alls hins fegursta, sem hægt
er að hugsa. sér. Gjöfin, sem ég færi þér
er óánægja mín og önuglyndi. Þú skalt.
ekki framar heyra mig segja, þegar við
erum að barða: »Mér líkar ekki þessi mat-
ur« — jafnvel þó að það sé grænkál eða
grautur. Ég skal borða. það allt meo
ánægju. Hjálpi mér Guð«.
Nú var Gréta orðin óþolinmóð og hnippti
í Hinrik. Hún vildi fá þessu sem fyrst af
lokið — því það var töluverð áreynsla fyr-
ir þessa, fremur roggnu smámey, að játa
skapgerð sína og ávirðingar.
»Elsku mamma«, mælti hún, og átti erf-
itt með að stilla sig um að fara ekki að
hágráta, »hér gef ég þér tregðu mína og
tómlæti. -- Ég skal aldrei framar segja:
»Þetta geta aðrir gert«, þegar þú biður mig
að gera eitt eða annað. Ég skal með gleði
bursta sjálf skóna mína — og hjálpa þér
til að taka af borðinu — svoi hjálpi mér
Guð«.
En nú gat hún ekki lengur stöðvað tár-
in og huldi því höfuðið i kjólfellingum móð-
ur sinnar. En Geirþrúður litla tók nú að
stokkroðna og mælti: »Hjartans mamma,
ég ætla að reyna að hætta því- að vera
öfundsjúk, þó að aðrir fái eitthvað, sem
er betra en það, sem ég fæ, og ég ætla líka
að gefa þér bráðlyndi mitt. Ég ætla að
biðja Guð ao hjálpa mér til að stappa ekki
framar fótunum í gólfið«.
Svo reyndi Maggi litli að klifra upp í
kjöltu mömmu sinnar og sagði ógn ísmeygi-
lega; »Magga litla þykir líka ósköp vænt
um mömmu sína«. En þegar hann leit á
morgunverðarborðið, sem búið var að til-
reiða svo fagurlega og kom auga á afmæl-
isdagskökuna, s.em bökuð hafði verið í til-
efni dagsins, var hann ekki seinn á sér
að bæta við — eins og í skírnarveizlunm
hjá beykinum: »Magga litla langar líka í
köku. Guðs hjálp«.
Þessi skrítni smásnáði kom nú öllu aft-
ur í jafnvægi, og stillti í hóf tilfinningum,
sern virtust .ætla að taka völdin. Því hin
góða læknisfrú var sannarlega orðin mjög
hrærð — og hún var orðin svo glöð, að hún
kom ekki upp nokkru orði, og læknirinn,
maðurinn hennar, varð aftur og aftur að
nudda gleraugun sín með vasaklútnum, það
var komin svo mikil móða á þau.
»Börnin mín elskuleg«, sagði móðirin að
lokum og þrýsti hverju einstöku þeirra aö
hjarta sér. »Þið hafið aldrei gefið mér neitt,
sem hefir glatt mig eins mikið og gjaf-
irnar ykkar í dag. Ég mun aldrei gleyma
þessum afmælisdegi. Guð blessi ykkur. Þaö
gleður mig að þið viljið reyna að losna við
ávirðingar ykkar og ófullkomleika og
það með Guðs. hjálp. Því annars gætuð þið
það ekki. En hvernig fór ykkur að detta
þetta í hug?«
»Jú, sérðu. Þú manst víst eftir honum
Hermanni frænda, sem kom til okkar í
vetur. Hann sagði okkur frá starfi sínu
á meðal aumingja drykkjumannanna. Þeir
gátu einungis haldið bindindisheit sín, ef
Guð hjálpaði þeim til þess. Ég hefi líka
sjálfur séð mynd, og á þeirri mynd stó^,
að þeir ætluðu að reyna að hætta að drekka
með Guðs hjálp. Sérðu, loforðið gildir ekki,
nema að maður segi það«.
»Já, það hefir ekkert neitt gildi nema
að það sé byrjað og framkvæmt með Guðs
hjálp það er satt«, sagði móðirin. Síðan
settust þau öll glöð og ánægð að barðinu.
Þetta var sannarlega blessaður og gleði-
legur og unaðslegur dagur — og það var