Ljósberinn - 01.08.1940, Page 16

132
LJÖSBERINN
sinni og viðurkenndi broit sitt.. Hann lauk
játningu sinni með þessum orðum:
»Mamma mín! Ég gerði þetta ekki vili-
andi., — — Nú ætlar þú ekki að reka
Maríu burt«.
Móðurhjartað er alltaf auðugt af fynr-
gefningu og getur fljótt gleymt og fyrir-
gefið. Georg svaf rótt þessa nótt, eftir að
móðir hans. hafði áminnt hann, og hann
hafði fengið fyrirgefningu hennar.
Dag nakkurn, löngu eftir þennan atburð,
sagði. Georg við Maríu: »Segðu mér eitt,
María. Hvers vegna fórst þú ekki inn til
mömmu með skálarbrotið, sem ég lét á eld-
húsborðið?« Pegar María gamla haföi
hugsað sig dálítið um og horft um stund
niður í kaffibollann sinn, sagði hún: »Eg
vissi, að móðir þín tortryggði mig, og ég
sá þegar þú læddist, með brotið niður í
eldhúsið: »Ef hann segir ekki.sjálfur frá
því«, hugsaði ég, »þá er ekki víst. að mór
verði trúað«. Ég vildi ekki koma leyndar-
máli þínu upp«,
1 nálega tuttugu ár hafði María verið
þjónustustúlka á æskuheimili Georgs, þeg-
ar lungnabólga gerði snöggan endir á æfi
hennar. Eigur hennar voru sendar ætt-
ingja hennar til fyrirgreiðslu. En þegar
kistan hennar var opnuð, fannst. í henni,
ásamt nokkrum gömlum bréfum og ýms-
um skartgripum, gamalt skálarbrot.
Georg, sem þá var orðinn fulltíða mað-
ur, tók brotið og' virti það lengi fyrir sér.
Systkini hans undruðust, þegar þau sáu
tár glitra í augum hans. Við þetta gamla
brot voru tengdar sárar minningar frá
bernskuárum hans. Minningin um, þegar
reka átti af heimilinu hina trúu og dyggu
þjónustustúlku, vegna ragmennsku hans.
Hvida S. Helgadóttir
þýddi úr Indre Missions Börnebl.
Reyktu aldrei fyrsta vindlinginn.
Drekktu aldrei fyrsta staupid.
Hundurinn, sem launaði illt
með góðu.
Georg var dugiegur og góður drenguv,
en hann gat líka verið kátur og fífldjarf-
ur. Hann elskaði áhættusama leiki, og það
gat stundum bitnað á öðrum — og líka
honum sjálfum. Hann átti mjög stór-
an hund, sem hann kallaði Demant.
Hann hafði kennt honum margar listir.
Demant var einnig aðdáunarefni allra leik-
félaga hans. Hann var allstaðar þar, sem
leikurinn var fjörugastur, og þegar ekk-
ert var fyrir hann að gera, settist hann
rólegur niður og horfði þclinmóður á
diæng'ina. En dag nokkurn, þegar dreng-
irnir voru óvenjulega fjörugir, tók Georg'
stein, kastaði honum í býflugnabú og skip-
aði honunv að sækja hann. Pað var reglu-
lega ljótt af honum að gera þetta, og ves-.
lings hundurinn, sem ekki vissi hvað hann
átti í vændum, hljóþ þangað, en rak sam-
stundis upp voðalegt. ýlfur af sársauka og
hræðslu, þegar hann kom að býflugnabú-
inu, því býfiugurnar réðust að honum og
stungu hann.
Drengirnir hrópuðu af gleði og hlátra-
sköllin glumdu allstaðar umhverfis hund-
inn, sem velti sér af sársauka í grasinu,
til að losna við býflugurnar. En þegar það
dugði ekki, varð hundurinn alveg óðuv
af reiði og' sársauka og' réðist á drengina,
sem flýðu, fljótt upp í næstu tréin, þar
sem þeir héldu sig, þangað til hundurinn
stökk með ofsahraða niður að fljótinu, sem
ekki var langt þaðan. Hann stakk sér í
vatnið og buslaði svo lengi í því, að allar
býflugurnar skoluðust af hoinum..
En .hvernig leit svo veslings Demant út
eftir þetta? Hausinn var bólginn og hrygg-
ur hans s-ýndi ljóslega, að hann leið miklar
þjáningar.
Georg þurfti alls ekki að hlusta á hin-
ar þungu ávítur; sem foreldrar hans veittu
honum fyrir tiltækið, því hann iðraðist
strax síns ljóta verknaðar, sem hafði ollið