Ljósberinn - 01.08.1940, Qupperneq 21

LJÓSBERINN
137
hér, og þær hafa gefið öllum þrælum frelsi,
sem vilja ganga í herinn. Ég var gerður að
sjúkraverði, og hér er miklu meira að gera
en í svartholinu«.
Þetta síðasta sagði hann í málrómi, sem
virtist gefa til kynna, að hann saknaði þess
að vera nú ekki þræll lengur.
Skömmu síðar haltraði hann burt, en
kom brátt aftur og var þá í fylgd með hon-
um svertingjadrengur, sem bar bakka með
rnjólk og brauðsneiðum. Nú fann Lénharo-
ur, að hann var banhungraður, og hefði
getað borðað miklu fleiri skammta en þenn-
an. En negrinn, sem sá löngunarsvipinn á
andliti hans, þegar hann mændi á eftir
bakkanum, kýmdi.
»Já, meira er það nú ekki í þetta sinn,
þó að þér eigið inni fyrir átta daga«, mælti
hann.
Nokkru síðar kom herlæknirinn og' tveir
aðstoðarmenn með honum til þess. að at-
huga sjúklingana. Yfirlæknirinn var eldri
maður og hörkulegri útlits en nokkur lið-
þjálfi. En svipur hans blíðkaðist sýnilega.
þegar hann hafði þreifað á slagæð sjúkl-
ingsins og rannsakað sárið.
»Hér er loks, einn, sem er á batavegi.
Undir eins og hann getur stigið í fæturna.
skal hann yfirgefa þetta pestarbæli. Við
höldum svo áfram«, mælti hann, og' sneri
sér að öðrum aðstoðarmanninum, korn-
ungum manni, »látið Jim hjálpa yður og
látið hendur standa fram úr ermum. Við
eigum enn eftir að vitja margra«..
Á meðan aðstoðarlæknirinn og Jim
hreinsuðu sárið og lögðu á nýjar umbúðii ,
heyrði Lénharður að yfirlæknirinn spurði
hinn aðstoðarlækninn:
»Var þaö ekki þessi piltur, sem barðist
svo hraustlega í —?«
Meira heyrði hinn ungi vinur okkar ekki,
en hann sá að yfirlæknirinn skrifaði eitt-
hvað í vasabókina sína.
Frá þeirri stundu var batinn óðfluga.
Bólgan í sárinu var horfin og heilsubótin
tók nú til starfa. Lénharður fékk sérstaka
aukaaohlynningu, kraftar hans uxu nú dag
frá degi og lífsgleði hans, og hugrekki
margfaldaðist. Og það var full þörf á því,
umhverfið, sem hann var i, var hið hörmu-
legasta. Á hverjum morgni, þegar skipt
var um umbúðir, heyrðist grátur og gnístr-
an tanna, og það var ekki cvanalegt, að
sjúklingarnir voru bornir út sem liðio lík.
Andrúmsloftið í þéttskipuðum stofunum
var þungt og kveljandi, og }ró að flugna-
net væru fyrir gluggunum var endalaus
suða úr. óteljandi kolsvörtum flugnaher-
sveitum í herbergjunum.
Viku eftir að Lénharði var tekið að
batna, gat hann skjögrað um sjúkrastof-
una, með því að Jim styddi hann. Sama
dag koimu tveir yfirmenn til þess að hein'-
sækja sjúklingana í stofunni. Annar þeirra
var h.erdeildarforinginn, Wood offursti,
hinn Jerwis höfuðsmaður.
»Þér hafið verið í eldinum áður en þér
gerðust hermaður«, mælti ofurstinn við
Lénharð. »Eruð þér enn staðráðinn í að
gerast sjálfboðaliði í hernum, eftir að hafa
komist að raun um hvað stríðið getur haft
í för með sér?«
»Já, af öllu hjarta«, mælti Lénharður.
»Ágætt, þegar þér eruð orðinn albata,
verðið þér sendur í herforingjaskólann í
Baltimore. Ég held, að þér getið orðið dug-
andi hermaður, þó þér séuð ungur. Ekki
veantar yður hugrekkið«.
Jerwis höfuðsmaður gat þess að beltið
með peningunum, sem fundist hefði hjá
honum, væri geymt á góðum stað. Mvncli
það koma að góðum notmn síðar í Balti-
more.
Það var ekki mörgum dögum síðar, að
Lénharður steig fyrst fæti út fyrir dyrn-
ar á hermannaspítalanum. Heilnæmt loft-
ið hafði hressandi áhrif á hann. Tindrandi.
sólskinið var eins og bragandi tíbrá fyrir
augum hans,, og hann varð í skyndi að setj-
ast á bekk, þar sem annar sjúklingur á
batavegi hafði fengið sér sæti..
Þetta var einn af hinum dásamlegu dög-
um amerísku haustanna. Sólin sendi mjúk-
hlýja geisla, þó að laufið í skrúðg'örðun-