Ljósberinn - 01.08.1940, Síða 22

138
L JÓSBERINN
um glitraði í litskrauti haustsins, en ljós-
ið glampaði á vængjunum á stóru gullsmio-
unum, sem léku. sér um blátært lotftið.
Lénharður leit í kringum s,ig. Hann
kannaðist vel við brautina. Þetta var sama
gatan, sem hann hatfði gengið til dýfliss-
unnar. Síðan voru tæpar tvær vikur, en
Lénharði virtust joað vera margir mánuðir.
Voru virkilega ekki liðnar nema þrjár
vikur, síðan hann sat í bátnum hjá Lang-
dons-fjölskyldunni. Hvar voru þessir vinir
hans nú? Skyldu þeir hafa komist heilu
og höldnu til Philadelfíu?
Skyldi hann hafa hugsað upp hátt? Hann
heyrði rödd, sem var eins og bergmál af
hans eigin hugsunum, rétt hjá sér, sem
spurði:
»Hafið þér verið í Philadelfíu? Það er
fallegur bær«.
Lénharður sneri höfðinu undrandi. Sá,
sem talaði, var hermaðurinn, er sat hjá
honum á bekknum, ungur Þjóðverji, Frits
Becker, að nafni. Hann var í afturbata
eins og Lénharður.
Þeir voru brátt niður sokknir í hinar
ánægjulegustu. samræður, og Lénharður
fékk að vita, að foreldrar Beckers bjuggu
í Philadelfíu.
Hér var tækifæri, sem ekki mátti sleppa,
til að reyna, að fá eitthvað að vita um Lang-
dons-fólkið, og hermaðurinn. lofaði ad
spyrja föður sinn, sem var iðnaðarmanna-
meistari, næst þegar hann skrifaði, hvort
hann vissi nokkuð um þetta fólk.
»En«, bætti hann við, »það er ekki lík-
legt. Philadelfía er stór borg. En hefði
Langdon verið Þjóðverji, þeir höfðu sam-
tök. Ef til vill mætti setja auglýsingu í
eitthvert dagblaðið«.
Brátt var Lénharður orðinn svoi hress,
að hann gat ferðast um bæinn með hin-
um unga Þjóðverja.
Það var sorgleg sjón að sjá bæinn eftir
hörmungar stríðsins. Víða sáust eyðilcg hús
og verzlanir, sem sambandsherinn hafði
rænt og eyðilagt. Og það var heldur eng-
inn hörgull á brunarústum,
Af íbúum borgarinnar, sem eins og aðr-
ir í Vestur-Virginuíu, voru ákafir fylgis-
menn Suðurríkjanna, voru flestir hinna
auðugu flúnir, og.þeir, sem sáust. á götun-
um, gutu illilega augum til hermannanna,
Það gekk erfiðlega að fá nógu marga
menn til að hjúkra hinum særðu hermönn-
um Norðanmanna. En ungu stúlkurnar,
sem eftir höfðu orðið í borginni, sýndu
hinn mesta áhuga á að hjúkra hinum særðu
mönnum og föngum Suðurríkjanna.
Dvölin í hinum óvinveitta og eyðilagða
bæ var Lénharði því næsta ógeðfelll, en
hann fann, að heilsu hans fór óðum fram,
og þess var ekki langt, að bíða, að hið lang-
þráða augnablik kæmi, þegar yfirlæknir-
inn sagði honum að nú væri hann orðinr,
albata.
Skömmu seinna kom boðliði í sjúkrahús,-
ið. Læknirinn las upp heilan lista af mönr,-
um, sem búnir voru að fá fulla heilsu og
áttu að sendast til hermannamiðstcovar-
innar í Baltimore, og var Lénharði ölium
lokið, þegar hann heyrði að upp var lesið:.
»Nýliði Lénharður Forster«.
Sama dag var hann kominn um borð í
flutningapramma, sem vaV til taks að verða
dreginn af dráttar-gufuskipi niður fljót-
ið. Þegar hann virti fyrir sér dökkt og
æðandi yfirborðið á ólgandi fljótinu, þar
sem vindurinn feykti hinum visnuðu lauf-
um haustsins, flugu hugsanir hans, víða.
Honum varð hugsað til Langdons og Filip-
usar, hvoirt hann myndi nokkru sinni fá
að sjá þá, og hann braut heilann mikið
um leyndardóminn einkennilega, sem gröf-
in og fjarlægi kirkjugarðurinn myndi
geyma í skauti sínu.
Hrikaleg fyrirskipun: »Kastið lausu«,
sveipaði öllum sorglegum hugsunum úr
huga hans, eins og hinn hressandi norð-
anvindur sveipaði öllum skýjum brott at'
hausthimninum yfir höfði hans. Nýtt tíma-
bil í lífi hans var nú byrjað, og' hann hugs-
aði einungis um það, sem biði hans, og um
það að gera sig þess verðan að taka þátt