Ljósberinn - 01.08.1940, Qupperneq 27

LJÖSBERINN
143
»Það er merkileg tilviljun að einmitt
þér skulið standa' á verði hér úti fyrir.
Við erum gamlir kunningjar. Minnist þér
ekki að hafa heyrt rödd mína áður«.
Lénharður hrissti höfuðið án þessi að
svara. Röddir; var allt of lág til þess að
hann gæti þekkt ’nana aftur.
»Við höfum þó næsta cft verið sarnan
á Eikarlundi«, sagði fanginn ennfremur,
»ég þekki allar yðar ástæður, og get haft
mikil áhrif á framtíð yðar«.
»Hver eruð þér þá?« spurði Lénharður
loksins,
»Ég er Mason skjalaritari«, var svarið.
Hjartað tók að berjast í brjósti Lén-
harðar.
»Herra Mason«, hrópaði hann.
»Ekki s.vona hátt«, svaraði skjalaritar-
inn, »það er vörður hins vegar við húsið.
Komið heldur nær glugganum«.
Glugginn var svo. neðarlega á húsinu, að
þegar Lénharður færði sig að honum, gat
skjalaritarinn lagt munn sinn að eyra
honum.
»Segið mér hvernig á því stendur, að þér
eruð hér, en ekki óðalseigandi á Eikarlndi.
Var erfðaskráin endursamin?«
»Hún var hvergi finnanleg«, svaraði Lén-
harður í hálfum hljóðum, »voruð það þér,
sem sömduð erfðaskrána?«
»Já, það var einmitt ég. Vitið þér ekki
að þér eig'ið Eikarlund, og eruð einkaerf-
ingi Herra Tyrfings?«
Lénharður yppti öxlum og mælti;
»Það átti nú ekki þannig að vera. Húsið
var rannsakað hátt. og lágt, en þar var
engin erfðaskrá finnanleg«.
»Og' svoi hefir Mannfreð Trevor vitan-
loga sölsað allt. undir sig’til hagsmuna fyr-
ir ómyndugan son sinn?«
Það varð þögn. Skjalavörðurinn var horf-
inn frá glugganum. Lénharður leit um-
hverfis. sig til þess að gæta að, hvort nokk-
ur kæmi, en það var eng'in minnsta hreyf-
ing í þessum litla trjálundi. Það heyrðist
ekkert annað hljóð en fjarlægt varðmanns-
hróp og hið hlakkandi krunk hrafnsins. Þó
virtist. honum hann heyra, eins og' áður,
lágt hljóð innan úr húsinu, líkast hljóð-
skrafi. Skjalaritarinn var sennilega að tala
við meðfanga sinn..
En aftur hrökk Lénharður saman, er
hann heyrði á ný rödd skjalaritarans, rétt
hjá sér.
»Herra Forster«, mælti hann. »Yður hef-
ir verið kastað út í veröldina, til þess að
mæta vosbúð og harðrétti, get. ég hugsaó
mér, fyrst- þér eruð hér kominn sem um-
komulaus hermaður. Eða er það ekki svo?«
Lénharður sagði ho.num nú í stórum
dráttum frá því helzta, ,sem, á dagana
hafði drifið, og skjalaritarinn fylgdi frá,-
sögninni, ýmist með unlrun, meðaumkvun
eða gremju. Og þegar Lénharður þagnaði
mælti herra Mason;
»Þér hafið verið smánarlega útleikinn,
en þetta getur allt lagast enn«.
»Vitið þér hvar erfðaskráin er geymd?«
hvíslaði Lénharður, um leið og hann tók
andann á lofti.
Mason hristi höfuðið. »Nei, það veit ég
ekki«, mælti hann, »en ég hefi afrit af
henni, og ég get, sem skjalaritari, lagt eið
út á það, að þetta afrit er algerlega sam-
hljóða frumritinu«.
Lénharður greip fastar um byssuna sem
hann studdist við o,g fann að hendur hans
skulfu.
»Afrit«, endurtók hann. »Ó, herra Mas-
on, þá gétið þér hjálpað mér til þess að
ná rétti mínum«.
»Já, með einu skilyrði«.
»Þér setjið skily,rði«.
»Já, aðeins eitt einasta skilyrði, en það
er líka óhagganlegt. Ég skal gera yður —
sem, nú eruð umkomulaus hermaöur — að
óðalseiganda að Eikarlundi, ef þér viljið
færa yður frá glugganum og líta í aðra
átt, örfáar mínút,ur«.
Lénharður stóð sem steini lostinn. Allur
þessi dásamlegi loftkastali var hruiinn í
rústir. Að bregðast skyldu sinni sem her-
maður, það vildi hann ekki, hvað sem í