Ljósberinn - 01.08.1940, Síða 28

144
LJÓSBERINN
boði var, en hann gat ekki ko.mið upp
nokkru orði.
Skjalritarinn gaf honum tíma til um-
hugsunar, og í nokkrar mínútur var það
næturhrafninn uppi í trénu aleinn, sem
hafði orðið, þangað til annar fugl sömu
tegundar svaraði langt í burtu, En s,vo
varð aftur dauðakyrrð.
Loks heyrðist hvíslað úr opna gluggan-
um: •
»Nú, herra Forster, er þetta útkljáð
mál?«
»Það er ómögulegt«, svaraði Lénharður.
»Ifvað er ómögulegt?« svaraði Mason í
gremjuróm.
»Það er ómögulegt fyrir mig að horfa
til annarar hliðar, á meðan þér o.g með-
fangi yðar flýið til hinnar«.
»Hugsið yður ofurlítið betur um, ungi
vinur minn«, sagði Mason með ísmeygi-
legri röddu. »Þér eigið alls ekkert á hættu.
Þér eigið að gæta allrar framhliðar húss-
ins, og þér getið ekki verið nema á einum
stað í einu. Okkur ætti að vera auðvelt að
flýja, þegar þér snúið við okkur bakinu,
og þér þurfið ekki að óttast herdeildarfor-
ingja yðar. Hann er mágur minn og hefir
síður en svo á móti því að ég' laumist á
brott, þess vegna er svo lítill og fámenn-
ur vörður hér. Þér haldið á yðar eigin ör-
lögum í höndum yðar. Viljið þér verða óð-
alseigandi að hinum fagra Eikarlundi?
Án minnar aðstoðar verðið þér það aldrei,
og ef þér nú ekki gerið.mér þennan litla
greiða, verð ég svarinn óvinur yðar alla
mína æfi, og Eikarlundur verður aldrei
yðar eign«.
Þeg'ar rödd freistarans þagnaði, stóo
Lénharður nokkra hríð hreyfingarlaus,
þjáður af hinum æstustu hugsunum.
Hann efaðist ekki eitt augnablik um að
skjalaþýðarinn myndi standa við orð sín.
Þetta var s.vo augljóst mál. Hann þurfti
ekki annað en að færa. sig nokkur skref
að hinum endanum á húsinu. Hann hafði
engin fyrirmæli um að standa nákvæm-
lega á þessum stað. Þetta var allt svo^ und-
ur auðvelt,
En svo var hann orðinn meinsærismað-
ur gagnvart fánanum, sem hann hafði vígt
þjónustu sina og hernum, sem hafði gert
hann að frjálsum manni úr þræli. Hann
leit angurblíðum augurr/ til vesturs — þar
lá Eikarlundur. Skyldi hann aldrei fram-
ar eiga það fyrir höndum að dvelja þar?
Án þess að gera sér grein fyrir þvi, lagði
hann byssuna í hvíldarstöðu á öxl sér og
færði sig nokkur skref. Hann var of æst-
ur til þess, að geta staðið rólegur. Þá heyrði
hann afurlítið þrusk að baki sér og grillti
í mann, sem sat í opnum glugganum. Þetta
var skjalritarjnn, hann var undir eins kom-
inn með annan fótinn út fyrir gluggakist-
una og var á leiðinni að stökkva niður í
garðinn, á bak við hann stóð vafalaust
hinn liðsforinginn, reiðubúinn til að fylgja
honum.
Á sama augnabliki heyrðist snöggt ag'
hvellt handtak á byssuna. Þarna stóð Lén-
harður með tilbúna byssuna, tunglið skein
á glitrandi byssustinginn, sem miðað var
að glugganum«.
»Snúið við, eða ég' læt skotið fara«, hróp-
aði hann.
Það heyrðist hálfkæft blótsyrði, skjala-
ritarinn hvarf, og hinn breiði gluggi var
skjótlega dreginn niður og skall í karm-
inum.
Von Lénharðar um að eignast Eikarlund
hvarf með öllu, en æru hans var bjargað.
Það heyrðist hratt fótatak, hermaður
kom fyrir hornið og hrópaði:
»Hvað er á fer^um, Forster?«
»Ó, það var einungis skuggi, sem hvarf«,
svaraði Lénharður.
»Skug'gi af kett,i«, sagði hermaðurinr.
hlæjandi. »Þér eruð ekki í þeim flokki,
sem hræðist. skugga, en það verða allir
hlutir svo undarlegir í tunglsbirtunni. Eina
nótt skaut ég á runna, sem bærðist fyrir
vindinum, og fékk miskunnarlausa ofan-
ígjöf fyrir tiltækið. Það er vafalaust
tunglsbirtunni að kenna að þér virðist vera