Ljósberinn - 25.02.1933, Page 2

34
LJOSBERINN
Gísli bjó fyrst í Laugarnesi, en keypti
síðan Bræðratungu í Biskupstungum
(1617) og bjó þar síðan; hýsti hann
bæ sinn stórmannlega, og var einkum
orðlagt bæjardyraportið, eða dvraloft-
ið af bæjardyrum fram, bygt á stólp-
um, er síðar eyddist af skruggueldi.
Þá voru lögmenn tveir hér á landi,
annar sunnan og austan, en hinn norð-
an og vestan, og voru hvortveggja í
senn: Yfirdómarar og löggjafar hvor í
sínu umdæmi.
Gísli var kosinn til lögmanns sunnan
og austan á Alþingi 1614 og hélt hann
því embætti með miklum veg til dauða-
dags (8. febr. 1631).
Um þessar mundir gengu embættis-
menn þjóðarinnar með mikilli trúar-
alvöru að störfum sínum, lögmennirnir
ekki sízt, því að þeir áttu einkum að
vera:
»Sómi Islands, sverð og skjöldur«.
Til lögmannskosningar var því vel
vandað, að eigi »félli kjör« á aðra en
hæfustu og nýtustu menn. Kosningin
fór einkar hátíðlega fram. Gísli stýrði
einni lögmannskosningu, er Halldór
ólafsson, embættisbróðir hans norðan
og vestan, var kosinn á Alþingi 1619.
Þá ritar hann:
»Að gerðri almennri bæn til Guðs,
að sá yrði kosinn til þess embættis,
sem Guði sjálfum mætti vera til lofs
og dýrðar og konungi vorum til vegs
og virðingar, en almenning landsins til
gagns og nytsemi, þá féll það kjör og
hlutur á Halldór Ölafsson, að íslenzk-
um lögum.«
Með sama hætti hafði hann sjálfur
verið kosinn. Biskupar landsins voru
báðir viðstaddir þessa athöfn og allir
þingmenn aðrir. —
Kona Gísla var Margrét Jónsdóttir
prests í Görðum; eignuðust þau tvo
sonu og tvær dætur og er frá þeim
komin mikil ætt og merkileg hér á
landi; einhver kaupandi »Ljósberans«
getur verið frá þeim kominn, þótt hann
viti það ekki.
Gísli er fyrsti lögmaðurinn, sem
geymst hefir á. mynd til vorra daga;
bendir það til þess, að hann hafi verið
einhver glæsilegasti höfðingi landsins
á sínum tíma.
-----*><£><•---
Blessun Guðs.
(Sunnudagaskólinn 26. febr. 193S.)
Lestu: Mark. 10, 13—16.
Minnisvers:
Af munni barna og brjóstmylkinga
hefir þú tilbúið þér lof. - Matt.
21, 16c.
Litlu börnin, sem sagt er frá í text-
anum í dag, áttu góðar mömmur. Þær
elskuðu börnin sín og vildu þess vegna,
að þeim hlotnaðist það bezta, sem til
er: blessun Guðs. En hvernig áttu þær
að fara að því að verða vissar um, að
blessun Guðs hvíldi yfir börnunum
þeirra? — Jú, nú f.réttu þær, að Jesús
frá Nazaret væri þar í nágrenninu.
Þær tóku börnin sér í fang og flýttu
sér með þau, eins og þær gátu, til Jesú.
Já, þarna var hann! Og lærisveinarnir
með honum! Þær flýttu sér ennþá
meira.
Nú voru þær loksins komnar þang-
að, sem Jesús var. Ó, hvað þær hlökk-
uðu til að sjá Jesús blessa börnin
þeirra! Þær tróðust gegnum mannþyrp-
inguna — og komust loksins hér um
bil til Jesú. Æ! en þá komu lærisvein-
arnir og bönnuðu þeim að koma nær.
»Haldið þið að Jesús hafi ekki nóg
að gera, þó að þið séuð ekki að tefja
hann með þessum hégóma,« sögðu þeir.
Jesús heyrði hvað,þeir sögðu og sneri
sér að þeim. Hann var alveg hissa á
þeim, hvað þeir voru skilningslausir.