Ljósberinn - 18.03.1933, Page 5

L JÖSBERINN
61
sofnaði. Mér þótti ég reika yfir eyði-
land, óræktað, þangað til mig þar að
fljóti einu, og það var svo dimt og
draugalegt yfir að líta, að ég hrökk
ósjálfrátt til baka frá því. En þá varð
mér litið yfir fljótið og þar blasti þá
hið fegursta tand við augum mínum,
fegra en augu mín höfðu nokkurntíma
áður litið. Par sá ég mikinn mannfjölda
og' í þeim fjölda sá ég elsku litlu stúlk-
una mína. Og jafn skjótt sem hún kom
auga á mig, þá benti hún til mín með
litlu höndinni og sagði: »Komdu þessa
leiðina, pabbi, hér er svo indælt að
vera.« Og hún benti mér aftur, að ég
skyldi koma yfir á ljóssins iand. Ég
gekk þá lengra fram á fljótsbakkann
og ætlaði mér að vaða út í það; en fljót-
ið var djúpt mjög og ég kunni ekki
að synda. Og þó hlaut ég yfir það að
fara, hvað sem það kostaði. Ég svipað-
ist eftir báti, en fann hann ekki. Ég
skygndist um eftir brú, en ég' fann
heldur enga brú. 1 þessum nauðum mín-
um hljóp ég fram og aftur með fljót-
mu. Pá heyrði ég aftur dýrmætu, al-
hunnu röddina elsku stúlkunnar minn-
ar. »Komdu þessa leiðina, elsku pabbi,
hér er svo indælt að vera!« 1 þeim
sömu svifum þóttist ég heyra raust,
er kæmi til mín af himni ofan: »Ég
er vegurinn, sannleikurinn og lífið;
enginn kemur til föðurins, nema fyrir
mig«.
Við þe^sa raust vaknaði ég ög var
viss um, að það var Drottinn sjálfur,
sem til mín hafði talað, og sagt mé)
með þessu, að ég ætti nokkurn tíma eftir
að fá að sjá barnið mitt aftur, þá yrði
eg fyrst að koma til Guðs fyrir Jesúm
Krist.
Eg kraup við rúmið mitt þessa sömu
nótt og gaf Di'otni hjarta mitt. Og í
hvert skifti, sem ég hugsa um stúlk-
nna mína, þá hugsa ég mér ekki, að
hún lig-g'i í gröfinni, heldur sé ég hana
HEILBÆÐI og SANNLEIKUR.

Þótt að lífsins mein þig mæöi
margvíslega hér í heim,
angrið svíði, undir blæði,
örugt það I hjarta geym.
Ef þú trúir, og þú biður
almáttugan Guð um lið,
sviði úr öllum sárum hverfur,
sálin öðlast ró og frið.
Guði'ún Jóhannsð.
frá Braiitarli.
með augum trúarinnar á ferðinni á
unaðarlandinu himneska, sem draumur
minn hafði opnað fyrir mér og þaðan
sem ég heyrði .yndislegu röddina segja
við mig: »Komdu þessa leiðina, elsku
pabbi!«
Nú hefir konan mín snúið sér líka,
og ég kappkosta af fremsta megni, að
fá sem flesta af nágrönnum mínum til
að verða mér samferða til ókunna dýrð-
ai'landsins.«
Bæn.
Sendu öllum gleðignótt,
gefðu öllum sjúkum þrótt,
forsjárlausra faðir ver,
fylgdu þeim, sem viltur er.
Alls hins góða gjafarinn,
gef hið bezta anda þinn,
scela gerir liann oss hér,
liéim til þin oss síðar ber.
B. J.