Ljósberinn - 15.04.1933, Blaðsíða 4

92
LJÖSBERINN
Augnaráðið, sem fylgdi þessu ávarpi
frúarinnar, skaut Rúnu litlu að vísu
mikinn skelk í bringu. Samt sem áður
leithún all-djarfniannlega frarnan í frænku
sína og spurði ofur sakleysislega:
»Er það nokkuð ljótt, að vera í stráka-
fötum, frænka?«
Frú Steinvör lézt ekki heyra jafn
barnalega spurningu. »Klæddu þig und-
ir eins úr þessum druslum!« sagði lnin
byrst. »Og þú þarna, hvað þú heitir,
farðu strax úr fötunum hennar!«
Reyndar var Pési kominn úr fötunum
og sat nú á nærklæðum sínum á eld-
húsgólfinu.
»Hvaða skömm er að sjá til þín, strák-
ur?« sagði frú Steinvör þá. »Ætlarðu
ekki að komast í einhver föt?«
»Hún Rúna er í fötunum mínum«,
svaraði Pési í hálfum hljóðum, og mændi
vandræðalega á gráu prjónabuxurnar,
sem hann var í, og náðu honum hvergi
nærri ofan á kné.
Frúin þreif fötin, jafnskjótt og Pési
var kominn úr þeim, og fór með þau
alla leið út á hlað, til þess að dusta þau
og viðra, áður en hún áræddi að láta
Rúnu fara í þau aftur,
Á meðan streittist Rúna við að kom-
ast úr gúmmístígvélunum.
»Góði Pési, hjálpaðu mér«, sagði hún.
»Pað er svo vönt að komast úr ólukku
stígvélunum*.
Pési var fús til þess. Rúna settist á
gólfið, og Pési togaði í stígvélin, alt hvað
af tók, og dró Rúnu eftir endilöngu
gólfinu. Yakti það kæti barnanna af
nýju, og lilógu bæði dátt.
Frú Steinvör heyrði, að þau voru far-
in að hlæja. Hún átti bágt með að skilja
hvað það væri, sem gæti gert þeim glatt
í geði á þessari stundu, og hún áleit
það skyldu sína, að koma í veg fyrir
frekari gleðskap að þessu sinni. Hún
ílýtti sér því inn aftur, og hafði á reið-
um höndum nokkur vel valin orð til
þess að ávarpa börnin ineð. En þegar
hún sá Pésa á nærbuxunum halda í fót-
inn á Rúnu og draga liana skellihlæj-
andi eftir eldhúsgólfinu, féll frúnni allur
ketill í eld. Hún fórnaði upp báðum
höndum í ofboði.
»Eruð þið gengin af vitinu, krakkar?«
hrópaði hún, og þreif til Pésa en hami
sneri sig úr greipum hennar og hljóp
út uieð stígvélið í hendinni.
Rúna reis á fætur. Nú var hún hætt
að hlæja, en alvarlegur áhyggjusvipur
kominn á andlit hennar. Hún sá það á
svip frænku sinnar, að ráðlegast .mundi
að hafa sein fæst orð.
»Jæja, Rúna litla«, ságði frænka henn-
ar, og röddin var æði kaldranalag. »Pú
hegðar þér fremur vel, þykir mér, þar
sem þú ert gestkomandi! — En ferðum
þínum á þetta heimili skal fækka hér
eftir. Heyrirðu það?«
Rúna þagði. En í huga hennar birtust
ægilegar myndir af lítilli, innilokaðri
stúlku, þegar önnur börn máttu leika
sér úti i góða veðrinu. Pað var svo ótta-
legt að hugsa til þess, og Rúna litla
ætlaði að biðja frænku sína svo vel sem
hún gat um að leyfa sér að vera ofur-
lítið lengur á Hóli, úr því hún átti aldrei
að fá að koma þangað aftur.
»Frænka!« hvíslaði hún í hálfum hljóð-
um, og reyndi til að láta ekki bera á
gráthljóðinu. »Frænka mín, iná eg ekki
vera ofurlítið lengur hérna. Hún Lotta
ætlar að sauma kjól á brúöuna mína«.
En frænka hennar aftók það með öllu.
»Pú flýtir þér í fötin«, sagði hún köld
og ákveðin, »og kemur svo undir eins
heim með mér«. Frh.