Ljósberinn - 22.04.1933, Qupperneq 4
100
LJÖSBERIN N
vör, hún stóð fyrir framan spegilinn í
fordyrinu og' sléttaði vandlega á sér
hárið.
»Nei,« svaraði Soffía. »Hann var
farinn út í stóra skipið sem kom í morg-
un.«
»Jæja þá, jæja þá!« sagði frúin. »Tak-
ið þér nú við henni Rúnu; hún háttar
í rúmið sitt tafarlaust, en hún fer fyrst
í bað.«
Soffía horfði stórum, spyrjandi aug-
um á frænkurnar til skiftis.
»Er hún eitthvað lasin?« spurði hún
svo áhyggjufull.
»Hvað sem um það er,« svaraði frú-
in, »þá fer hún í bað og háttar svo und-
ir eins á eftir.«
»Æ, frænka, þarf ég endilega að
hátta alveg strax?« spurði Rúna litla
hálfkjökrandi.
»Heldurðu að ég vilji hafa þig stund-
inni lengur í fötunum, sem strákurinn
var að drasla í?« spurði frænka hennar.
»Hann var bara í kjólnum og káp-
unni,« skaut Rúna litla inn í.
»En fórst þú ekki í garmana hans
utan yfir nærfötin þín? Nei, Rúna
litla, þesskonar get ég ekki liðið,« sagði
frúin með reigingssvip. »Og gætið þér
þess, Soffía, að láta sótthreinsandi í
baðvatnið. Maður veit jú aldrei, hvað
kann að leynast á heimilum svona fólks.
Þér sjáið henni svo fyrir kvöldmat og
sjtjið í herberginu hjá henni með vinn-
una yðar, þangað til hún er sofnuð. —
Svona nú, Rúna litla, ekkert vol! Þú
verður að sjá það sjálf, hvað hefst af
óhlýðninni. Ég hefi jú margbannað þér
að vera að flækjast á ókunnugum heim-
ilum.«
Að svo mæltu gekk frú Steinvör rak-
leitt inn í skrifstofu bróður síns, en
Rúna og Soffía urðu eftir í fordyrinu
og horfðu þegjandi hvor á aðra. Frh.
Ljósberinn óskar les-
endum sínutn
gledileg s sti mar s
í Jesú nafni.
Vorið íslenzka.
Nú blánar hvert leiti
nú grœnkar hver grund,
nú glitra svo hlýlega
vogar og sund;
:\: nú roðnar liver hnjúkur
við kvöldsólar koss,
níi kvakar hver smáfugl,
nú dunar hver foss. :|:
Ó, vermandi vor!
Ö, vermandi vor!
Mig langar í faðm þinn
að flýta mér nú,
þú fjallkonan aldna
svo broshýr og trú;
:l: und vorhimins faldi
svo fögur þú skín,
að fegurðin laðar
nú alla til þín. :|:
Þú feðranna fold!
Þú feðranna fold!