Ljósberinn - 13.05.1933, Blaðsíða 4

124
LJÖSBERINN
angurvær. Hún réði eigi við hugsanir
sem að henni sóttu,^ með seiðandi þrá,
•sem kvöldkyrðin kveikti í huga hennar.
Geislarnir glitruðu enn á hverjum
hlut í herberginu, allra helst þó um-
hverfis rúmið hennar Rúnu litlu. Soffívi
þótti það mjög eðlilegt, að geislarnir
leituðu hennar. Rúna var sannarlegur
ljósgeisli sjálf, eini ljósgeislinn á heim-
ilinu!
Soffía brosti við, þegar hún fór að
hugsa um Rúnu litlu. — Blessað barn-
ið, sem vildi gleðja aila og vera Öllum
góð. En hún átti oft svo bágt. Glaða
og blíða lundin hennar átti ekki sam-
leið með kulda og harðneskju. En við
það varð hún oft að una. Elsku Rúna
litla! Soffía nefr.di n'afnið hennar í hálf-
um hljóðum með gæluróm, og leit í átt-
ina að rúminu hennar um leið. Sem bet-
ur fór, var hún sofnuð, og hafði gleymt
vonbrigðum sínum um stundarsakir.
Frænka hennar var alt of hörð við
hana, hugsaði Soffía með sér. Pað náði
engri átt að banna barninu alla skap-
aða hluti. Soffía fyltist gremju þegar
hún hugsaði til þess, hve mikilli ósann-
girni litla stúlkan var oft og einatt beitt,
og það seinast í dag, eftir því sem henni
hafði skilist á Rúnu litlu. Og það var svo
sem ekki nema rétt eftir frúnni að
halda telpunni í rúminu allan morgun-
daginn í hegningarskyni!
Soffía fór að bera Rúnu litlu sam-
an við önnur þörn sem hún þekti. Mörg
þeirra vanhagaði um ýmislegt vegna
efnaskorts foreldranna, ekkert þeirra
átti svipað því eins falleg föt og leik-
föng eins og hún Rúna, og þau fengú
ekki nærri þvi eins góðan mat að borða
eins og hún, en þau gátu daglega flúið
í faðminn hennar móður sinnar, grát-
ið við brjóst hennar, ef eitthvað bját-
aði á, og borið til hennar gleðina sína,
þegar alt lék í lyndi. En það gat hún
Rúna litla ekki.
Þessvegna var hún í raun og veru
fátækt barn, þrátt fyrir alt. Fallegu
kjólarnir og dýru /leikföngin, bættu
henni ekki móðurleysið. Faðir hennar
var henni að vísu góður, hann var góð-
ur og vingjarnlegur við alla, sýslumað-
urinn, en bann skifti sér eiginlega
fremur lítið af henni, að því er Soffíu
virtist. Hann var líka oft að heiman um.
skemri og lengri tíma, og þá var það
frænkan, sem hafði ein öll ráð á barn-
inu; boðum hennar og banni varð hún
að hlýða, hvort henni líkaði betur eða
ver.
Soffía var til þess að gera nýkomin
í vistina á sýslumannssetrinu. Hún hafði
gengist fyrir háu kaupi og tiltölulega
léttu starfi, en hefði hún fyrir fram
vitað hve þvingandi vistin var, undir
yfirráðum frú Steinvarar, er ólíklegt
að Soffía hefði ráðið sig til ársvistar
á heimilinu. En nú hafði Rúna litla náð
þeim tökum á henni, sem gerðu það
að verkum, að þrátt fyrir alt, sem henni
þótti að, þá gat hún ekki til annars
hugsað en að verða kyr framvegis, svo
lengi sem hún fengi að vera á heim-
iiinu. Henni var farið að þykja svo
vænt um Htl.u stúlkuna, að hún treysti
sér ekki til að skilja við hana. Sárast
þótti henni hvað hún gat lítið gert fyr-
ir hana. Ekki gat hún varið hana fyrir
ofríki frænkunnar, og ekki heldur veitt
henni alla þá ástúð og nærgætni, sem
hún hlaut að fara á mis við á móðurlausu
heimili. Sem betur' fer veit .hún það
ekki sjálf, hvað mikið hana vantar,
hugsaði Soffía með sér, lagði saman
sauma sína og stóð upp úr sætinu. Nú
var Rúna litla áreiðanlega sofnuð, svo
að nú var henni óhætt að fara, til þess
að framreiða kvöldverðinn. Sýslumaður-
inn hlaut að koma á hverri stundu, og
þá varð maturinn að vera tilbúinn. Hún
laumaðist að rúminu, laut ofan að því og
lyfti sænginni varlega frá andlitinu a'