Ljósberinn - 13.05.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
125
Rúnu, sem hún bjóst við að svæfi hið
værasta og vissi hvorki í þennan heim
né annan; en þess í stað mættu henni
galopin tárvot augu, sem horfðu framan
í Soffíu full af þögulum harm'i.
Soffíu hnykti við. Hún kraup ósjálf-
rátt á kné fyrir framan rúmið, laut ofan
áð barninu og- hvíslaði klökk: »Ertu þá
ekki sofnuð, elskan mín?«
Rúna litla vafði þá báðum haridÍeggj--
unum utan um hálsinn á Soffíu, byrgði
andlitið við brjóst hennar og hvíslaði
snöktandi:
»Soffía mín, af hverju á ég ekki
mömmu?«
Við erum að g-á að Jesú.
Ságan hefst í gárði éinum áð húsa-
baki í Kaupmannahöfn. Sá garður vár
lítill og ekki sem þriflegastur. Þar sátu
þrjú bÖrn á bekk í sumarsólskininu og;
grúfðu sig öll niður yfir myndabók. Sú
hét Gerða, er hafði bókina í skauti sér;
hún var stærst þeirra þriggja og sat
í miðið. Afmælið hennar hafði verið
haldið daginn áður, og nú var hún að
sýna alla nýju gripina, sem henni höfðu
verið gefnir. Ljósu lokkarnir hennar
voru altaf að falla niður á bókina; kast-
aði hún þá höfðinu til„ svo að þeir féllu
aftur á herðarnar. Tveir svarteygðir
drengir sátu sinn til hvorrar handar.
Það voru þeir Móses og Davíð, litlu
Gyðingarnir ofan af kvistinum. Þeir
voru að gægjast í bókina hennar. Þeir
voru komnir þangað austan frá Pól-
landi fyrir nokkrum mánuðum. Og'
krökkunum þar í grendinni var ekki
meira en svo um þá, af því a,ð þeir voru
af gyðinglegu bergi brotnir; en Gerða
tók þá undir sína verndarvængi.
Þessa stundina voru þau þrjú ein sér
í garðinum og leið ágætlega, Drengirnir
litu stórum augum á öll póstspjöldin
og jólakortin, alla dýrðina, sem á þeim
var.
»Hvað er nú þet,ta?« spyr Davíð og
bénti á eitt kortið og var ekki alveg
hreinn úhi fingurná,
»ö, það er jólatré,« svaraði Gerða
alveg forviða — »sérðu það ekki?«
»Nei, eru nokkur svona tré í aldin-
gárði kongsins?« Hann þekti nú ekki
annan stað í náttúrunni.
Gerða hló. »Það vex alls ekki hérna.
Það hefir verið felt úti í skógi. En nú
stendur það inni í stofu, alsett Ijósum
og góðgæti.«
»Hvérs vegna?«
»Af því að á þésSú korti eru jól.«
»Jól, .hvað er þaðtV
»Það er fæðingardagur Jésú.«
Þá litu báðir drengirnir upp óttá--
slegnir. Gerða nefndi nú nafn, sem —
»Hvers?« spurðí Móses með hægð.
»Hérna séf þú hann!« Og Gerða. benti
þeim á annað horníð á kortinu; þar sást
mynd af konu með ógnlitíð-barn í fáng-
inu. Drengirnir grúfðu sig nú báðik
enn dýpra niður að kortinu og horfðvt
lengi á myndina,- undur hljóðir.
1 byrjun októbermánaðar flutti Gerða
burtu. Það þótti þeim bræðrum sárt,
því að hún hafði verið svo fjárska góð
við þá. En nú voru þeir orðnir þauí
kunnir drengjunum þar L grendinní ög
gátu spjarað sig fyrir þeim.
Daginn áður en þau skyldu'skilja, þá
sátu þeir bræður um Gerðu, þegar hún
kom heim úr skólanum. Þá sögðu þeir:
»Gerða, sýndu okkur nú enn einu
sinni myndabókina þína.«
»Já, já,« sagði Gerða og hljóp inn
eftir bókinni. Þá heyrðist skark í gólf-
kústum og húsgögnum, sem var veriö
að færa til þar inm.
»Gerðu svo vel,« sagði einhver og rétti
Gerðu myndabókina, Þið getið komið