Ljósberinn - 13.05.1933, Blaðsíða 6

126
LJÖSBERINN
hingað inn; hér er mesta umrót, en þú.
mátt g'jarna koma með þá hingáð upp.«
»Nei, ég þakka,« sagði Móses. Og svo
settust þeir bræðurnir á þrepið og fóru
að blaða í bókinni, þangað til þeir komu
að sérstöku korti. Þá grúfðu þeir sig
niður. yfir það langan tíma.
Loks rétti Móses sig upp og stundi
þungan, lét bókina aftur og rétti Gerðu
hana.
»Þætti ykkur vænt um að fá að hafa
jólakortið?« spurði hún.
Peir bræður litu efablandnir hvor á
annan. Og loks hristi Móses höfuðið og
kvað' nei við.
»Nei, segið þið. Hvers vegna viljið
þið ekki þiggja það?«
Móses þagði og roðnaði vitund í kinn-
um. »Hvar ætti ég að gfeyma það?«
sagði hann í hljóði.
Svo liðu tímar fram.
Það var á aðfangadag jóla í rökkr-
inu.. I garðinum var dálítið af hálf-
þiðnuðum snjó, en engin börn voru þar
að leikum; þau voru öll heima hjá sér.
Inn í húsið var borið hvert grenitréð
af öðru, öll smá, en sumt var ekki nema
greinar. Það tré var stærst, sem átti
að fara upp til Jóhansens járnsmiðs á
öðru lofti. Litlu Gyðingarnir pólsku
stóðu í garðinum, þegar þau voru bor-
in fram hjá; þeir litu á þau stórum
augum og tóku grandgæfilega eftir,
hvert með þau væri farið. Það var far-
ið upp þrepin með stóra tréð, það heyrðu
þeir á hljóðinu, og borið inn í herbergi,
sem lá út að garðinum og glugginn á
því stóð einmitt opinn. En er tréð kom,
var honum skelt aftur og small hátt í.
En nú var dagur að kveldi kominn.
Uppi á kvistinum var auðvitað ekk-
ert jólatré. Þeir Móses og Davíð lágu
úti í glugganum og gægðust út og sáu,
að gluggatjöldin voru dregin niður hér
og þar og ljós tendruð á bak við þau.
Og söngur fór að óma frá stöku hús-
um. En heima hjá þeim var alt ánnað
en glatt þetta kvöld. Faðir þeirra var
í óvenjulega slæmu skapi, kona hans
var að sýsla við Nalíman litla, sem
aldrei linti á gráti og Sára sofnuð, aldrei
þessu vön; hún hafði haft magaverk
nokkra daga og legið í rúminu. Þeir
bræður litu alt í einu hvor á annan.
Þeir skyldu venjulega hvor annan, þótt
þeir segðu ekkert.
»H\e)‘t ætlið þið að fara?« drundi í
föður þeirra, er þeir gengu fram til
dyra.
»tJt í garðinn,« svöruðu þeir.
»Hm! Farið þið þá!«
Og eftir litla stund voru þeir allir
komnir út í krapasullið í garðinum.
»Ég skal hjálpa þér upp á lnisþakið;
þar hefi ég setið svo oft uppi,<< sagði
Móses, Davíð til hughreystingar, .yngra
bróður sínum. Og svo klifu þeir hljóð-
lega upp á lokaðan- sorpkassa og svo
þaðan hærra upp; þangað til báðir voru
komnir upp á litla húsþakið, þétt við
borðstofugluggann hjá Jóhansen. Búió
var að hleypa niður gluggatjaldinu; en
annarsvegar við hana var allbreið rifa.
En sú dýrð þar inni!
Alveg eins og á jólakortinu hennar
Gerðar: Hátt jólatré, og mergð glitrandi
ljósa á greinunum eins og hundrað
hvíldardagsljós hjá Gyðingum rauð-
épli og marglitar pappírsræmur, sem
ljómuðu af hinum fegurstu litum. Hér
var um heilt æfintýr að ræða.
Þegar þeir voru búnir að standa
þarna góða stund og horfa á þessa dýrð
hugfangnir, þá hvíslaði Davíð að bróð-
ur sínum: »En hvar er Jesús?« Hann
hugsaði til jólakortsins.
»Hann er ef til vill út í horninú hægra
megin, þar sem við getum ekki séð,«
hvíslaði Móses aftur að horium.
Davíð tylti sér á tær og vindur sér
öllum við og höfðinu með og setur nef-