Ljósberinn - 20.05.1933, Blaðsíða 4

132
L JÖSBERINN
mat og’ hverskonar góðgæti. — Petta
var svar Guðs við bæn barnanna. —
Skömmu síðar kom hinn tígulegi mað-
ur, sem átti tal við þau í skóginum.
Og Wolfgang lék fyrir hann, svo að
hann furðaði stórlega. Aldrei hafði mað-
urinn heyrt smádreng fyr leika svona
vel.
Og litlu vinir mínir. Getið þið hugsao
ykkur, hver hann hafi verið, þessi
ókunni maður?
Það var enginn annar en keisari Aust-
urríkis. Og að stuttum tíma liðnum
var allri fjölskyldunni boðið til hirðar
keisarans. Og þar varð þá Wolfgang
litli líka að sýna list sína í hljóðfæra-
slættinum, og allir hlustuðu á, frá sér
numdir af undrun.
Þegar Wolfgang var kominn af barns-
aldrinum, þá skrifaði hann einu sinni
heim til föður síns og í því bréfi standa
þessi orð: »Þess vildi óg óska, að ég
misti aldrei sjónar á Jesú!«
1 þessum orðum birtist sá leyndar-
dómur, sem skírir fyrir okkur, hvílíkur
afburða-tónsnillingur hann varð.
»Öll góð og öll fullkomin gjöf kemur
ofan að frá föður Ijósa nna. ;<
Barnaljóð.
Sumarsólin bjarta
sendir t.il mín inn
il sem auðgar hjarta
og iljar vanga minn.
Blómin úti anga,
andar mildur bl'ær,
fuglar kátir kvaka,
liver ein hrisla grær.
Fögnum sól og sumri,
syngjum fögur Ijóð,
verum alla æfi
elskrdeg og góð.
Guðrún Jóhannsdóttir,
frá Brautarholt.i.
Úrræði Ijónynnjunnar.
Brezkt skip lenti einu sinni við
strendur Indlands, og fóru nokkrir af
skipverjum í land til að höggva við til
eldsneytis. Einn þeirra gekk lengra á
land upp en hinir, því hann langaði til
að sjá sig um. Ekki hafði hann lengi
gengið, áður en hann sá stórt ljón koma
á móti sér. Varð hann nú dauðhræddur,
sem sízt var furða, og.hélt að nú væri
úti um sig; en er Ijónið kom nær, gerði
það ekki minstu tilraun til að ráðast
á hann, heldur skreið að fótum hans
og horfði á hann bænaraugum, en leit
þess á milli áhyggjufult á háa eik, þar
skamt frá; svo stóð það upp, hljóp að
eikinni, leit svo aftur til mannsins, og
er þetta hafði gengið nokkrum sin'num,
þá fór manninn að gruna, að ljónið viidi
að hann kæmi með sér að eikinni. Fór
hann svo þangað með því. Þá sá hann
þar stóran apa, sem sat hátt upp í trénu
meðal greinanna og hélt á tveimur ljóns-
hvolpum, sem Ijónynja þessi átti. Ap-
inn hafði sem sé náð hvolpum Ijónynj-
unnar frá henni, annað hvort af vonzku
eða hrekkjum, og farið með þá upp i
tréð, svo vesalings móðirin gat ekki ann-
að en horft á þá, neðan af jafnsléttu,
því ljón geta ekki klifrað eins og kett-
ir og apar gera. Maðurinn treysti sér
ekki til að klifra upp í tréð, en hins
vegar vildi hann ekki skilja við móður-
ina í þessari neyð, án þess að hjálpa
henni; svo hann tók exi sína og fór ad
höggva sundur stofn trésins. Ljónynjan
sat hjá róleg á meðan og horfði á. Inn-
an lítillar stundar féll tréð, en ekki var
það fyr fallið, en ljónið rauk af mik-
illi reiði á apann og drap hann sam-
stundis, sneri sér síðan að hvolpum sín-
um og sleikti þá af mikilli alúð; sýndi
svo manninum vinahót í þakklætisskyni
fyrir greiðann, og bar svo hvolpa sína
burt, til skiftis. t.il skógar.