Ljósberinn - 12.08.1933, Blaðsíða 6

226
L JOSBERINN
Heimilið i rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinghoff.
»Eg á við, að hver ykkar hafi rétt
fyrir sér á sinn hátt,« sagði þá móðir
þeirra til að miðla málum. »Sko, hérna
höfum við nú Sýrenublóm, hvít, fögur og
yndisleg, og hérna höfum við líka Spín-
at-blöð, sem eru svo lítilmótleg og ljót
í augum þeirra, sem ekki skilja nyt-
semi þeirra. En bæði sýrenurnar og spí-
natið eru frá sömu hendi, önnur plant-
an er til nytsemi, en hin til prýði og báð-
ar eru góðar, hver á sinn hátt -— finst
þér ekki, að ég hafi rétt fyrir mér,
Þýrí?« sagði hún og leit blíðlega til
hennar, þar sem hún sat við hliðina á
henni. »Heldurðu, að hægt sé að jafna
saman sýrenum og spínat-blöðum?«
Þyrí leit upp, alvarleg og hissa. Róm-
ur húsmóður hennar var svo ástúðlegur,
og augnaráðið svo blítt, að hún rétti
fram litlu, mjallhvítu höndina.
Og í sömu andránni lá höndin mjall-
hvíta í lófa móðurinnar — eins og sýr-
ena á spínatblaði — og síðan varpaði
hún sér í skaut húsmóðurinnar; vissi
húsmóðirin þó vel að hún var ekki
barnið hennar en nú óskaði hún sér
í fyrsta skifti, að svo væri.
Matta og Maja tíndu úr og hreinsuðu
eins og lífið lægi við, sátu drúpandi og
fundu að þeim vöknaði um augu. Þyrí
var góð, þrátt fyrir allt! Veslings Þyrí,
átti enga reglulega móður, eins og þær.
»Seztu á stólinn minn!« sagði Matta
og stóð upp- er Þyrí var aftur stigin á
fætur. »Ég get alveg eins setið hérna
megin við körfuna.«
»Sko, hérna eru þau blöðin, sem bezt
eru og hægast að hreinsa,« hrópaði Maja
með ákefð og benti, Þyrí á hrúgu af
geysistórum spínat-blöðum.
»Nei, sko, Þyrí! En hve það er yndis-
legt, að hún er líka komin í hópinn!«
sagði Jóhannes, þegar hann kom aftur
með fangið fullt af tómum plötum, og
vissi ekkert hvað á undan var gengið.
Hann settist við hliðina á henni.
»En taktu þó af þér hanzkana um
frám alt, þú eyðileggur þá, og svo
gengur þér svo miklu betur, ef þú hefir
þá ekki.«
»Heldurðu það!« sagði Þyrí hlæjandi
og leit á þau hin. »Jæja, svo burtu með
þá!« —-
Hún tók þá af sér, hnoðaði þá saman
og kastaði í loft upp, greip þá svo til
að stinga þeim niður í vasa sinn.
Þetta starf var einkar skemtilegt og
hressandi. Það var einhver munur að
sitja hjá þessu glaðværa fólki og heyra
það segja sögur — sumar fallegar, sum-
ar ógurlegar — um hina góðu bernsku
frú Steineyjar og bræðra hennar. eða
sitja þarna inni í svefnherberginu —
hú-ha! eða ganga fram og aftur einn
síns liðs, því aldrei var á vísan að róa,
þar sem Gústaf var.
Gústaf átti margar bækur: »Skotlið-
arnir þrír«, »Óheillafugl þjóðfélagsins«,
og' hengirúm átti hann, sem hann lá og
las í, og þar var annað, sem hann mat
mest af öllu — en það var kassi, fullur
af ágætustu vindlum. En hann þráði
þegar í stað að komast í félagsskap við
siðao fólk, menningarfólk, og þar sem
það var ekki að finna í þessu bæli, að
hans dómi, þá ásetti hann sér að komast
í kynni við Edvarð, son prestsins.
Hann var að vísu í næsta bekk fyrir
ofan hann í skólanum, en annars var
hann mesti græningi. En Gústaf komst
þó brátt að því, sér til mestu geðfeldni,
að Edvarð var enginn skussi í siðmenn-
ingunni; hann reykti eins og fullorðinn
maður, og best af ölllu var þó það, að
hann reykti í laumi, því honum hafði
verið bannað að reykja. Þeir urðu því
að »stinga af« út í skóginn til þess að
geta reykt í næði. Hann þekti ekki sög-