Ljósberinn - 01.02.1947, Blaðsíða 9

LJÓSBERINN
29
AUGUSTA GRÖNN:
Demetríus Poliocetes
Demetríus Poliocetes, konungur í
Makedoníu, hafði áður auðsýnt borgur-
unum í Aþenu margar velgerðir, meðan
liann var ríkisstjóri eða jarl.
Einu sinni, er hann fór í hernað móti
þremur konungum, sem gert höfðu
bandalag með sér móti honum, þóttist
hann hafa á bezta hátt séð fyrir öryggi
konu sinnar og barna með því að fela
þau Aþeningum, því að af þeim vænti
hann alls góðs.
Hann beið ósigur í bardaganum og sá
sér eigi annan kost en að flýja, og vænti
ásjár hjá hinum gömlu vinum sínum,
Aþeningum.
En þessir vanþakklátu menn færðust
eigi aðeins undan að veita honum við-
töku, heldur sendu lionum jafnvel kon-
una og börnin til baka undir því yfir-
varpi, að þeim myndi varla vera óhætt
í Aþenu, því að fjandmennirnir gætu
hæglega komið og haft þau á brott með
sér.
Þetta framferði þeirra tók Demetríus
mjög nærri sér. — Skömmu síðar gafst
konungi betra færi og lagði þá af stað
með ofurefli liðs og settist um Aþenu-
borg. Vissu Aþeningar þá, með sjálfum
sér, að þeir ættu engrar vægðar að vænta
af honum, og ásettu sér því að deyja með
vopnin í höndum sér.
Þeim kom því saman um að þeir sem
tækju í mál að gefa borgina upp, skyldu
og AHennliorgamoiin
dæmdir til dauða; en þeir athuguðu ekki
að borgin var nærri kornlaus og þeir
mundu því innan skamms verða brauð-
lausir.
Og þegar þeir voru nú búnir að þola
raunverulegt hungur lengi, lengi, þá
sögðu þeir, sem hyggnastir voru meðal
þeirra:
„Það er þó betra að Demetríus drepi
oss alla í einu, svo að vér verðum eigi
langvinnu hungri að bráð. Hver veit,
nema konungur miskunni sig yfir oss og
konur vorar og börn“.
Þeir opnuðu þá hlið borgarinnar.
Demetríus bauð, að allar giftar konur
skyldu koma saman á auðu svæði og
lét síðan hermenn standa lijá þeim með
brugðnum sverðum.
Nú heyrðist ekkert í borgijini, nema
óp og kveinstafir. Konurnar föðmuðu
menn sína og börnin feður sína og mæltu
til þeirra sinni síðustu kveðju.
Þegar mennirnir voru allir saman
komnir á tilteknum stað í borginni, steig
Demetríus konungur upp á háan pall og
lýsti fyrir þeim með liinum hjartnæm-
ustu orðum hinu mikla vanþakklæti
þeirra. Sjálfur var konungur svo klökk-
ur, að honum féllu tár af augum.
Aþeningar urðu varir hinnar djúpu
þagnar og biðu þess á hverri stundu, að
hermönnum yrði skipað að bx-ytja þá
niður alla sem einn.