Ljósberinn - 01.09.1954, Qupperneq 8

LJDSBERINN
80
DAVID BRDADBENT:
SEKLR EÐA SAKLAtS?
framhaldssaga frá afríku
— Ég ver'ð að hætta á það, hvíslaði Jakob
ákafur. — Ég verð að fá að vita það — og ef
aðrir koma, munu þeir taka það upp. Vertu
tilbúinn til þess að hlaupa, ef þeir koma út,
og bíddu ekki eftir mér. Ég skal bjarga
mér.
Áður en Ali gat sagt meira, læddist Jakob
áfram frá bananatrénu, stökk þvert yfir veg-
inn og staðnæmdist á bak við pálmatré, sem
stóð miðja vegu milli þeirra og þessa dular-
fulla hlutar á jörðinni. Þar beið hann andar-
tak og þaut af stað í áttina að hlutnum. En
hann hafði aðeins hlaupið tvö skref, er hann
heyrði dyrnar á húsinu opnast. Hann skauzt
eins og elding á bak við tréð, og Ali settist á
hækjur sér. Þeir voru lengi kyrrir. Loks
heyrðu þeir, að dyrunum var lokað og slag-
brandurinn settur fyrir. Jakob þaut þegar
í stað yfir veginn, tók hlutinn upp og hljóp
aftur til trésins.
Ali var að horfa í gegn um lauf banana-
trésins og sá, að Jakob var að rannsaka fund
sinn, svo veifaði hann sigri hrósandi.
8. kapítuli.
Jakob hljóp aftur yfir opna svæðdð og
settist á hækjur sér við hliðina á Ali.
— Hvað er það? spurði Ali.
— Það er skyrta, hvíslaði Jakob hrifinn,
ný skyrta. En við skulum koma okkur burt
héðan, áður en við skoðum hana.
Máninn var einmitt að koma upp handan
við hæðina, hálfmáni, en nógu bjartur til
þess að þeir gætu rannsakað fund sinn, er
þeir komu aftur út á veginn. Það var í raun
og veru ný skyrta. Hún hafði sennilega
borg í mörg ár. En árið 1933 seldu Rússar
Bretum handritið fyrir um það bil 5 milljónir
króna. Síðan hefur það verið geymt í Brezka
safninu (British Museum) í London og er
almennt talið einn af mestu dýrgripum kirkj-
unnar.
aldrei verið notuð'. Jakob benti á vörumerki
Afríku-verzlunarfélagsins, sem stimplað var
á hana.
— Nú höfum við þó loks fengið sönnun,
sagði hann. — Hann hlýtur að hafa stolið
henni og selt hana síðan. Ég gæti trúað, að
hann seldi alla hluti, sem hann stelur á
þennan hátt.
— Já, það gerir hann áreiðanlega, sagði
Ali. — Eða þá að hann lætur þessa menn
fá hlutina, til þess að þeir geti selt þá í
öðrum bæjum. Þekktir þú nokkurn þeirra?
— Nei, það var allt of dimmt. Ég vildi óska,
að tunglið hefði komið fyrr.
— Ef það hefði gert það, hefði hann getað
séð þig, svaraði Ali. Komdu, við skulum
fara héim. Ég er orðinn syfjaður.
Jakob braut skyrtuna saman til þess að
láta fara eins lítið fyrir henni og hægt var
og stakk henni undir beltið. Síðan lögðu
drengirnir tveir af stað heimleiðis. Þeir voru
ánægðir og himinlifandi yfir árangrinum af
næturstörfum sínum. En þeir voru þreyttir,
á því var enginn efi.
Allt í einu heyrðu þeir fótatak fyrir aftan
sig. Þeim datt í hug, að það hlyti að vera
maðurinn, sem hafði misst skyrtuna, og tóku
til fótanna. En maðurinn fyrir aftan þá hróp-
aði eitthvað til þeirra, sem þeir heyrðu ekki,
og svo fór hann líka að hlaupa. Drengirnir
tveir hlupu, eins og þeir ættu lífið að leysa,
niður eftir veginum, en þeir voru svo stirðir
eftir að hafa húkt lengi á verði, að maður-
inn, sem elti þá, náði þeim brátt. Nú var
hann rétt fyrir aftan þá. Og í þeim svifum
hrasaði Ali og var að því kominn að detta.
Og áður en hann áttaði sig almennilega,
hafði ókunni maðurinn þrifið í öxlina á
honum. Ali sneri sig og barðdst um til þess
að losna, en að lokum varð hann að gefast
upp.
Þegar Ali hrasaði, hljóp Jakob nokkur
skref í viðbót. En þegar hann sá, að vinur
hans var gripinn, nam hann staðar og gekk